Gat

Als ik door de stad loop, overkomt het mij vaak, heel vaak. Mensen die mij met een korte hoofdknik of een opgestoken hand groeten. In veel, heel veel gevallen heb ik geen flauwe notie wie het is, die mij zo vriendelijk bejegent. Soms herken ik wel vaag een gezicht, maar ik kan het niet meer plaatsen. Het decor waar het gezicht oorspronkelijk in thuis hoorde kan ik mij niet voor de geest halen. Als antwoord op hun groet trek ik mijn mond in een vriendelijke grimas en uit mijn mond komt een woordeloos gestamel, dat met een beetje goede wil is uit te leggen als”goede dag” of woorden van gelijke strekking. Soms houdt zo’n groetende mij staande en begint een verhaal, dat mij niet veel duidelijkheid verschaft over wie hij is. Ik ben dan een meester in het veinzen van herkenning en belangstelling. Als ik mijn weg vervolg ben ik nog net zo in het ongewisse over wie het is of waarvan ik hem zou moeten kennen. Ik pijnig mijn gedachten ook niet meer wie het dan wel zou kunnen zijn. Voorbij is voorbij. Ik accepteer de gaten in mijn geheugen.
Het omgekeerde komt ook voor. Dat ik in korte tijd heel wat mensen tegenkom die ik wel herken. Neem nou gisteren. In het kader van de privé-actie “Bewegen is goed voor mij” fiets ik naar Oortjeshekken, de uitspanning aan de boorden van de Waal in de Ooijpolder. Op het terras zit een broer van  een oud-collega van lang gelden, meer dan35 jaar. Ook hij is in zijn eentje naar hier gefietst en zich zelf op een versnapering getrakteerd. Hij vraagt of ik even  bij hem kom zitten. Ik vind dat prima, maar eerst even zelf een cappuccino halen. Het is niet druk op het grote terras, maar op weg naar de afhaalbar kom ik langs de voormalige echtgenote van een andere oud-collega uit die zelfde tijd. Even een bijpraatpraatje. Verderop zit de dirigente van het concert waar ik onlangs was. Ik complimenteer haar met het optreden en we hebben het over beginnende solisten en koorklank. Dan ben ik bij de koffie. Met die koffie zet ik mij weer naast de eerst aangesprokene. Het is genoeglijk op het warme terras. Drie mensen gegroet en mee gepraat en ik wist van alle drie nog wie ze waren en waar ik ze van kende! Niks geen gaten in mijn geheugen.