Verwijfd

Ik fiets naar huis na een belabberde voetbalwedstrijd gezien te hebben. Mijn club speelde zo slecht dat de apathie onder de toeschouwers zo groot werd dat het schelden uitbleef. Er was meer een doffe berusting. Zelfs het favoriete stadionscheldwoord heb ik deze middag niet gehoord. Er werd niet een keer, gescandeerd of niet, ‘homo’ geroepen. Noch door de aanhangers van de thuisclub, noch door de bezoekers. Blijft een raar fenomeen, dat geroep. Stuitend ook.  Maar ook folklore. Stuitende folklore dat wel.
Maar ik had er over dat ik naar huis aan het fietsen was. Op een rotonde voeg ik mij heel kort in een fietsend gezelschap. Twee meisjes, twee jongens. In de studentenleeftijd. Alle vier met een rugtas waaruit tennisrackets steken. Ik vang een flard van het gesprek tussen de twee dames op: “Is hij nu helemaal uit de kast gekomen?”
“Ja, helemaal.”
“Maar is hij nu ook verwijfd?”
“Ach, zo op zijn momenten…”
Dan ben ik buiten gehoorsafstand en kan de rest van het ongetwijfeld boeiende gesprek, of was het gewoon een vuige roddel over een gezamenlijke kennis, niet verder meer volgen.
Als ik verder fiets vraag ik me af wie er nu het meest vast zit aan onterechte stereotyperingen. De zich door de massa laten meeslepende voetbalmeute die iets roept, zonder zich daarbij nog te realiseren wat het kwetsende karakter is of de jonge aankomende intelligentsia, de heffe des vaderlands die op gemakkelijke wijze eigenschappen koppelt en daarmee niet anders doet dan het joelende stadion dat met gemak het ene scheldwoord inlevert voor het andere.
Er is natuurlijk verschil tussen het besloten gezelschap van vier wielrijders, dat toevallig wordt afgeluisterd en de 12.000 roepende voetbalkijkers. Maar beide groepen laten zich niet door enige nuance leiden. Een voetballer die zijn best niet doet wordt uitgescholden als ware hij uit de kast gekomen, een gezamenlijke kennis die dat heeft gedaan, wordt door zijn tennissende vriendinnen beoordeeld op zijn mate van verwijfdheid. Ik citeer Van Dale: verwijfd’, vervrouwelijkt, verwekelijkt, niet flink, onmannelijk. En dat is precies het oordeel dat supporters van tijd tot tijd vellen over de inzet van hun idolen, zoals de tennissters oordelen over hun kennis. Er is nog een lange weg te gaan.