Bewegen

Ik hoor het van alle kanten. En de laatste tijd steeds meer. Je moet gaan bewegen. De mate waarin verschilt van advies tot advies. Er zijn fanatiekelingen die het hebben over een intensief uur per dag, andere, meer in mijn straatje, propageren  een half uur en bijna alles is goed genoeg om als een zinvolle inspanning te worden beschouwd. Natuurlijk weet ik ook wel dat bewegen goed is. Zeker voor mij. Het zou de spieren soepel, het gewicht in toom  en de suikerspiegel op niveau houden. Nu kan ik als excuus aanvoeren dat het pas sinds een paar dagen zulk weer is dat het aangenaam is buiten te toeven. Lopen is niet zo mijn ding. Te veel kwalen staan een soepele tred in de weg. Nee, ik klaag niet. Dingen zijn zoals ze zijn en ik wil er niet over zeuren, maar het moet wel leuk blijven. Waar ik mij wel op kan verheugen is op de fietstochtjes in de omgeving. Er zijn fietsroutes te over en er komen steeds meer fietspaden bij. Snelfietsroutes heten die zelfs, maar ik heb geen haast. Dus er zijn bijna geen smoezen meer te verzinnen om niet wat vaker te bewegen en niet meer te teren op dat ene uurtje cardio-fitness in de week. Bewegen is gezond. En voor gezondheid, daar doen we het toch voor, zelfs als het te laat is.
Dat hebben natuurlijk ook heel veel deelnemers aan de Marathon van Boston gedacht. Lekker met zijn tienduizenden een flink stuk door de stad rennen, lopen, sukkelen. Afhankelijk van je trainingsniveau. Een stukje folklore en sportief vermaak die hand in hand gaan. Net zo iets als de Nijmeegse Vierdaagse, alleen een beetje sneller en maar op een dag. Feest dus. Een feest van bewegen. Totdat er twee bommen afgaan. Drie doden en tientallen gewonden. Weg loopfeest, weg het idee dat bewegen zo gezond is, weg de euforie bij deelnemers en toeschouwers. En waarom? Welke boodschap wordt er afgegeven? Om toch maar beter thuis te blijven en niet met zijn allen lekker bezig te zijn? Angst zaaien. Om mensen bang te laten zijn, bang voor elkaar.
Ik pak straks mijn fiets en rijd een rondje. Alleen.