Vis

Onze kat Thomas Oscar Maria is groot geworden op droge brokjes en een bakje water. Niks geen blikvoer. Daardoor verkeert hij nog steeds in prachtige conditie, ook al is hij nu een tamelijk bejaarde ooit-kater. De laatste tijden verwennen wij hem. Bejaarden moeten verwend worden. Een stelling die ik van harte aanhang. Dagelijks voeren wij hem wat rauwe vis bij. Diepvries van de Euroshopper, want verwennen is goed, maar het moet niet te gek worden. De kat weet precies wanneer het vistijd is. Dan drentelt hij ongedurig om je heen en loopt naar zijn etensbakje, ziet dat het leeg is en miauwt dan smekend. Wie kan die roep weerstaan?
Uiteraard bewaren we de ontdooide vis in de koelkast. In een pak Euroshopper zit genoeg voor vier dagen. De overige stukken worden opgeborgen in een nooit genoeg geprezen Tupperwaredoosje. Daar hebben we er heel wat van. Gisteren pak ik een van de twee doosjes die in de koelkast staan. Maar er zit geen vis in. Ik weet zeker dat er nog een doosje moet zijn met twee stukken vis. Maar ook in het andere doosje: geen vis. Een kliekje van gisteren, maar geen vis. Ik verontschuldig mij bij Thomas. Vandaag geen vis, want ik heb geen zin meer naar de supermarkt te lopen. Ik zei al: verwennen is goed maar het moet niet te gek worden. Bovendien was ik al naar de winkel geweest en kocht daar een magnetronmaaltijd voor mij zelf. Gade zou niet thuis komen met het eten. Zij wilde wat doorwerken en pas in de loop van de avond thuiskomen.
Als zij thuiskomt vraag ik hoe de dag was geweest. Ik vertel ook dat Thomas geen vis heeft gehad, omdat er niets meer in de koelkast stond en ook het vriesvak was visloos. Ze zegt dat dat kon kloppen. Zij had een van de Tupperwaredoosjes mee genomen naar haar werk. Als je blijft doorwerken is een opgewarmd kliekje even een welkome onderbreking. Maar in het doosje dat zij bij zich had, hadden twee stukken ontdooide rauwe vis gezeten. De doos met het kliekje stond nog in de koelkast. Daar was ik ook achter gekomen. En Thomas haalt zijn neus op voor kliekjes.