Kaas

De zondagmiddag was er uitermate geschikt voor. Vorige week dachten we nog dat de houtkachel voor het laatst gestookt werd, maar nu kon hij weer volop branden. Het vroor en op de geparkeerde auto’s bleef de sneeuw die in de nacht gevallen was,  liggen. Vroeg in de middag belden ze al. Hoe laat ze konden komen. We hadden afgesproken met de overbuurvrouwen. Om weer eens wat langer bij te praten. Vanuit hun huis kunnen zij onze brandende kachel zien, en dat geeft een extra wevende werking aan de invitatie. Zij hebben een stuk lekkere kaas bij zich en er zijn nog wat koekjes over van de visite van vrijdagavond. Toen hadden wij ons al bijna overeten  aan de door Gade zelf gebakken cantuccini alla vin santo. Weer een van die prachtige recepten uit het Italiaanse kookboek waar Gade op zeer vertrouwde voet mee staat.  Met het restant van de koekjes begon de zondagmiddag. De harde koekjes moeten gedoopt worden in wat ooit de oorspronkelijke miswijn was. Ja, een beetje pastoor wist wat genieten was. Het is bijna een religieus ritueel, het dopen van het koekje in de wijn. En dan is het genieten als de smaak van de amandel zich vermengt met die van de wijn. Ik drink weliswaar geen alcohol meer, al jaren niet, maar leerde ik vroeger al niet dat in geval van nood mag en moet iedereen dopen.
Er ontwikkelt zich een meer dan genoeglijke middag. De gesprekken gaan overal en nergens over. Totdat Gade ontdekt dat er geen toastjes voor bij de kaas meer in huis zijn. Maar het is 4 uur geweest en de supermarkt is open. Gade komt terug met toost en nog veel meer soorten kaas en wat zalmsalade. We praten en snoepen en voelen hoe goed het leven is.
Als de visite vertrekt is het allang voorbij etenstijd. We slaan de avondmaaltijd over. Er was genoeg van de kaas genoten. Vooruit, een bakje yoghurt met wat bessen dan nog. Ik kijk Gade aan: “Gezellig was het, hè?” De vraag stellen is hem beantwoorden. Een houtkacheltje, wat kaas en goed gezelschap maken een zondagmiddag compleet.