Afvalrace

Nee, ik heb er niet aan meegedaan. Ik kijk wel uit. Maar een fiks aantal mensen van mijn dinsdagmiddag fitnessgroepje wel. De afvalrace was zo opgezet dat je moest beginnen met een 0-meting. Of liever gezegd een 0-weging. Aan de hand daarvan bepaalde je het aantal af te vallen kilo’s. De beste afvaller na vier weken kon een 3 maands-abonnement voor de sportschool winnen. Haalde je je streefgewicht niet dan betaalde je € 2,50 per kilo die je te weinig was afgevallen. De opbrengst gaat naar een goed doel. Er hebben zich ongeveer 80 mensen ingeschreven om mee te doen. Deze week vinden de slotwegingen plaats. Het goede doel doet beste zaken. Zoals het er nu uitziet zullen maar 4 mensen hun streefgewicht halen. In totaal zijn 80 mensen samen net iets meer dan 70 kilo afgevallen. Dat is gemiddeld ongeveer 8 ons. Van mijn groepsgenoten is het niemand gelukt om het streefgewicht ook maar te benaderen. De 80 mensen wogen in het begin 6640 kilo. Nu stond de wijzer op 6575 kilo. De gemiddelde deelnemer woog dus ruim 80 kilo en na de vier weken ongeveer net zo veel. En dat ondanks al dat sporten en bewegen.
Een tijdje geleden schreef ik ook al  over afvallen en het verschil tussen spieren en vet. Misschien is dat ook wel de reden dat het resultaat van deze afvalrace zo bedroevend is. Want misschien zijn de deelnemers wel zo weinig afgevallen omdat hun vet plaats gemaakt heeft voor spieren, die immers veel zwaarder zijn. Hebben zij die niet zijn afgevallen toch een optimaal resultaat geboekt in tegenstelling tot de afvallers, die wel wat vet zijn kwijt geraakt, maar daarvoor in de plaats geen spieren hebben gekweekt.
Ik neem mij voor dat als er ooit een wedstrijd komt waarin de vermindering van het vetpercentage criterium voor de winst is, ik mij onmiddellijk zal inschrijven. Tot die tijd blijft het een eenzame strijd om op gewicht te blijven en te zorgen dat mijn spiermassa in plaats komt van mijn vetrolletjes. Soms is het louterend een hopeloze strijd aan te gaan.