Blue Monday

Vandaag zou het Blue Monday zijn. Ik hoorde het vanochtend op de radio. Blue Monday is de meest deprimerende maandag van het jaar en valt altijd in de tweede helft van januari. In Wikipedia lees ik dat die dag wordt bepaald via een zeer omstreden formule die de naam van een Engelse professor draagt, maar die van geen enkel kant ook maar het geringste spoor van een wetenschappelijke basis in zich heeft. De formule is samengesteld uit een aantal elementen zoals het weer, je schulden, het maandelijkse salaris, hoe ver kerstmis achter je ligt, hoe goed je nog jouw goede voornemens volhoudt, het motivatieniveau en het gevoel om actie te ondernemen. Het bijzondere van de formule is dat geen van de elementen nader gekwantificeerd wordt. Het is dus een formule van niks en ik laat me er dan ook niet uit het veld slaan. Bovendien zitten er voor mij een aantal factoren in die op 0 staan. Ik maak geen goede voornemens en mijn schulden zijn ook verwaarloosbaar. Goed, regeringsmaatregelen haalden een hap uit mijn pensioen, maar om mijn dagen nu te laten vergallen door Rutte en Samsom, mooi niet. Die nullen in de formule doen veronderstellen dat de uitkomst voor mij ook op 0 uitkomt. Niks geen deprimerende dag dus. In ieder geval niet meer of minder dan andere dagen.
In Amsterdam ging men vanochtend de straat op om liedjes te zingen en zo de dag wat op te vrolijken. Een van de geïnterviewden vertelde dat zij niet meezong, maar het geheel ging filmen. Het feit dat ze niet meezong zou voor heel veel mensen de dag al een stuk vrolijker maken. Als je zoveel zelfinzicht hebt, heeft blue monday toch geen enkele grip op je.
En als je wel in blue monday zou geloven dan is er altijd nog de troost dat het maar een blauwe maandag duurt. En dat is maar heel eventjes, voor zo’n maandag niet meer dan 24 uur.