Bestaan

Ik besta niet meer! Althans, dat zegt de receptioniste van het sportinstituut waar ik wekelijks een uurtje aan fitness doe. Als ik mijn toegangspasje door de lezer haalde, floepte in de afgelopen maanden het tourniquetje direct open en kon ik aan de slag. Deze vrijdag niet. Ik haal mijn pasje door de sleuf en in grote rode letters verschijnt mijn naam op het bijbehorende scherm met daaronder de mededeling: “Melden bij de receptie!”.
Dat doe ik onmiddellijk. Ik ben mij van geen kwaad bewust. De receptioniste neemt het pasje van mij over en haalt het door een lezer op haar bureau. “Niets”, zegt zij en ik hoor wat wanhoop in haar stem. “Het pasje reageert niet.” Nee, dat was mij ook duidelijk, anders was het poortje wel open gegaan. Ze tikt wat nummers in en dan komt haar onverbiddelijke mededeling: “U bestaat niet meer. ” Ik antwoord gevat dat ik toch wel degelijk voor haar sta. Zij ontkent dat niet. Ik besta dus wel degelijk, maar op de een of andere manier toch ook niet meer. Of ik wel altijd betaald heb, vraagt ze. Ik verzeker haar dat ik het instituut een incasso-opdracht heb gegeven, en dat ik mij herinner dat er een aantal afschrijvingen hebben plaats gevonden. “Misschien”, oppert zij heel voorzichtig, “een keer saldotekort gehad?” Nu heb ik net wel bericht van het ABP bericht gekregen dat mijn nettopensioen deze maand als gevolg van regeringsmaatregelen met 5% verlaagd is, maar dat dat nog niet tot een significante roodstand heeft geleid. Dan vindt ze uit dat het instituut nog € 21,- van mij te vorderen zou hebben. Ik vraag haar hoe dat kan als ik ooit een incasso-opdracht heb afgegeven en nooit rood heb gestaan. “Ja, dat zou ik ook niet weten”, antwoordt ze haar schouders ophalend.  “Ik zal een aantekening maken voor mijn collega, en ik heb u hier vaker gezien, dus ik laat u maar binnen.” Het poortje zwaait open.
Ik kleed me om en begin aan mijn fitnessuurtje.  Ik sport dat het een lieve lust is. Het gaat prima. Waar een beetje adrenaline al niet goed voor is.