Hegemonie

Ik volgde het EK schaatsen vooral via de radio op bed. De aanslag op maag en darmen was dermate dat ik mij nog weinig buiten de sponde waag. En zo hoorde ik van de overwinningen van Kramer en Wüst. En de ereplaatsen van de andere Nederlanders. Een podium was helemaal oranje en bij de heren stond er, het leek een ongelukkig toeval, ook nog een Noor tussen. De hegemonie van Nederland was compleet. De verslaggevers kirden het uit en de deskundige analytici voegde zich in dat koor. Heel af en toe klonk er een kritische kanttekening. Was dit EK eigenlijk niet meer dan een open Nederlands Kampioenschap, waar die enkele buitenlander die ook een beetje kon schaatsen aan me mocht doen? Daar leek het wel op. Want laten we eerlijk zijn. Schaatsen is natuurlijk in de wereld een kleine sport. Goed, een aantal Nederlanders kan hard, heel hard schaatsen. En als er maar een beetje wedstrijd is, is er op een tv-kanaal niets anders te zien en mocht er toevallig ooit weer een NK op natuurijs komen dan maakt het niet uit wat voor dag dat is en staat de tv met ik weet niet hoeveel camera’s paraat. De rest van de programmering wordt achteloos aan de kant geschoven.
Thialf, de nationale schaatstempel,  zit bij een EK of WK helemaal vol. Maar is er zo’n wedstrijd in een niet eens zo ver buitenland dan is er maar een handjevol toeschouwers, van wie het merendeel dan nog uit vaderlandse fanatici bestaat, die geen wedstrijd willen missen.
En met zo’n sport en een aantal rappe beoefenaars bezit je al heel gauw de hegemonie.
Eerlijk is eerlijk, schaatsen is wereldwijd een kleine sport waarin de Nederlanders, zeker dit weekend, een vooraanstaande plaats bij innemen. Even lijkt het gezegde op te gaan dat in het land der blinden Eenoog koning is. Al hebben onze Eenogen dan wel een heel scherpe blik. Overmacht, hegemonie. Het lijkt of Nederlanders zelfs achteruit schaatsend nog hadden kunnen winnen, behalve dan van die ene Noor of die Belg die vijfde werd. Maar hegemonie, daar is meer strijd voor nodig.