Persoon

Eergisteren was mijn neef even op bezoek. De zoon van een overleden zus. Mijn neef is een alleskunner als het maar niet klussen is. Twee linkerhanden. Maar hij is iemand in de theaterwereld, schrijft kinderboeken (heel veel), heeft een schier ongebreidelde energie en blogt net als ik elke dag. Zijn blog van gisteren heette ‘Gaslek’. In dat blog vertelt hij over zijn bezoek aan mij. Ik lees het. En het is zonder twijfel een neerslag van dat bezoek en het gaat ook over mij. Maar ook weer niet. Want ik ben ik en dat is meer dan een personage in een blog. Het zijn inkleuring van het bezoek en van mij. Het is of ik in een licht beslagen spiegel kijk. Ik herken me zelf, maar de contouren zijn vervaagd en sommige zaken krijgen een kleur die niet helemaal de mijne is, maar een schaduw er van. En dat komt niet alleen doordat sommige feiten niet helemaal weergegeven zijn, zoals ze werkelijk zijn. Of liever gezegd, zoals ik ze beleef. Jan Brokken schreef ooit: “De waarheid is nog een verhaal.”
Dat betekent ook dat ze niet bestaat. Er is geen waarheid. Er zijn waarheden.
Ik vind dat een van de charmes van schrijven. Door dingen in woorden te vangen maak je ze waar. Maar ook door personen te beschrijven geef je ze een invulling die niet helemaal een op een klopt, maar daarom niet minder waar zijn. Natuurlijk is in mijn blogjes Gade geïnspireerd op mijn huidige echtgenote en is Ex mijn eerste vrouw. Maar ze zijn meer en tegelijk ook weer minder  dan de levende echtgenoten. Ze zijn personages geworden die hun schrijver al gevonden hebben.
Gisteren heb ik kennisgemaakt met de Oom Jan in het blog van mijn neef. Het was een aangename kennismaking. Hij leek heel erg op mij, maar ik weet ook dat ik het niet was. Het was de Oom Jan van mijn neef. Ik ben de Jan van, ja van wie. Van alleman?