Harnas

Twee doden. Een grensrechter en een acteur. De eerste wordt doodgeschopt terwijl hij zijn hobby uitoefent. Nu zullen de vermoedelijke daders, verdachten, kinderen nog, wel een slimme advocaat krijgen die omstandig zal uitleggen waar hun opgekropte agressie vandaan kwam en dat ze er zelf eigenlijk niets aan konden doen. En ook zal hij nog bestrijden dat, mochten ze inderdaad dan een beetje geschopt hebben, er mogelijk helemaal geen verband is tussen die paar trappen en de dood van een grensrechter een dag later. “Doodslag, mijnheer de rechter, hoe haalt het Openbaar Ministerie zich in het hoofd”, zal hij zeggen. Want zo gaat dat en zo hoort dat in een goed rechtssysteem. Wettig en overtuigend bewijs. De geringste twijfel spreekt in het voordeel van de verdachte. Maar de grensrechter is gestorven, hoe dan ook. In het harnas zeggen we dan. Maar een harnas dat dan toch te weinig bescherming bood.
Er is een acteur gestorven. Ook in het harnas. Toen hij repeteerde voor de grote jubileumviering van Koninklijk Theater Carré. Hij zou wat liedjes van Toon Hermans zingen. Totdat zijn hart ophield. Sterven in het theater. Is er voor een acteur een mooiere dood denkbaar? Er van uitgaande dat er een mooie dood bestaat. Misschien zong hij wel een heel vrolijk liedje, van een ballonnetje of van de Middellandse Zee of Nel koppie thee? En toen was hij uitgezongen. Ooit hoorde ik hem heel mooi Brel vertolken. “Het is hard te sterven als de lente komt.” Maar is het als de winter komt gemakkelijker?
Twee gestorvenen. Jong nog. 41 en 50 jaar. Maar is er een goede leeftijd om dood te gaan?
In het harnas sterven heeft iets heroïsch, maar maakt de dood niet minder dood.
Kan ik nog in het harnas sterven? Misschien heb ik mijn harnas al lang afgelegd. En wacht kwetsbaar op het einde. En wat helpt een harnas nog? Bij de grensrechter en de acteur had het geen nut. Als ik in het harnas sterf zal het waarschijnlijk bij het tikken van een van mijn stukjes zijn. Als midden in een regel, midden in een zin…