Sonnehaert

Ik ben na ik weet niet hoeveel jaar terug in Sonnehaert. Sonnehaert is de beeldende naam van het bejaardenhuis in het Nijmeegse Waterkwartier waar mijn moeder zo lang heeft gewoond. Ik weet niet of er nog bejaardenhuizen bestaan. Het zijn nu bijna allemaal verpleeg- of verzorgingshuizen geworden. Mijn moeder trok in het bejaardenhuis in een tijd dat oude mensen gezond en wel daar gingen wonen. Gewoon wonen. Niks verzorging. Als je rond de 70 was en je huis was je te groot geworden ging je naar een bejaardenhuis. Ik ging geregeld op bezoek bij mijn moeder. Ze woonde op kamer 420. Mijn moeder is gestorven in 1981. Daarna ben ik nog maar een enkele keer in Sonnehaert geweest. Als voorzitter van het stembureau dat daar bij verkiezingen werd ingericht.
Gisteren was ik weer in Sonnehaert. Het is geen bejaardenhuis meer. Het is een ontmanteld gebouw dat afgebroken gaat worden. Nu dient het als tijdelijk wijkcentrum of zoals dat tegenwoordig heet voorzieningenhart voor de wijk. Ik was als ceremoniemeester ingehuurd door de woningbouwvereniging die heel veel huizen in het Waterkwartier beheert. Zij hadden een wijkfeest ingericht voor de bewoners als afsluiting van een project en start van een nieuw. Waterkwartier aan slag. Er was van alles te doen. De band speelde, Sinterklaas kwam op bezoek, er waren demonstraties van oriëntaalse dans, schoolkinderen rapte er op los, er waren exotische hapjes en balkenbrij en er was een quiz met min of meer Nimweegse woorden. En ik mocht dat alles aan elkaar praten in de buurt waar ik zo lang gelden geboren was.
Ik was op tijd aanwezig. Ik wilde nog eens een keer naar de kamer waar mijn moeder gewoond had. Maar de lift was buiten gebruik en het trappenhuis hermetisch afgesloten. Dus ik zal het moeten blijven doen met de herinnering aan die kamer. Misschien maar goed ook.
De feestmiddag centreerde zich in wat nu de grote zaal heette, maar in de tijd dat het nog als bejaardenhuis functioneerde de kapel was geweest. Het tegelwerk op een van de wanden herinnerde daar nog aan. Gaande de middag realiseerde ik mij dat ik stond te presenteren precies op de plaats waar bij de uitvaart van mijn moeder de kist met haar dode lichaam erin had gestaan. Na meer dan 30 jaar was ik weer even heel dicht bij haar.