Gevonden

Als een gapend gat liggen de zondagavonden nu weer op mij te wachten. Een aantal weken volgde ik ‘Boer zoekt Vrouw’. Ik met fascinerende belangstelling, als je begrijpt wat ik bedoel. Gade met een half oog, maar voldoende om te bevroeden wie er op de gisteravond uitgezonden reünie als paar aanwezig zou zijn. Wij waren het over eens dat Henrieke alleen zou zijn. Met haar Bert was het vanaf het begin al niets geweest. Er was niet allen geen klik, er was helemaal niets. Dat Martin alleen kwam was een lichte verrassing. Zijn Klaas was er nog niet aan toe geweest om samen iets op te bouwen. En dan het geval Aad. Die werd in de loop van de uitzendingen steeds aardiger. Degene die daar het meest aan moest wennen was zijn keuze Jeanette, door Sanne Wallis de Vries zo oneerbiedig ‘het wezen’ genoemd. Ik zelf was het meest gecharmeerd van Henk en Fiona, een leuk jong stel. Goed voor mijn heimwee gevoelens naar mijn eigen toentertijd.
Heb ik ze nu allemaal gehad? Nee, dan waren er nog Martin en Wilma. Samen goed voor 8 kinderen. Als ik Martin was geweest had ik voor Zwaen gekozen. Meer mijn type. Maar ik ben Martin niet. Ik heb geen 4 kinderen, ben geen boer en ook niet op zoek naar een vrouw. De grootste verrassing was voor mij wel Hans. Hij had te weinig brieven gekregen om intensief gevolgd te worden voor de tv. Maar gisteren kwam hij wel op de proppen met een roodharige Amsterdamse schoonheid met blauwe ogen. Femke. Als ik producer geweest was, had ik dat paar er toch op de een of andere manier in het programma gesmokkeld. Welbespraakt en mooi. Al begreep ik ook dat de kracht van de zoekende boer ook vooral ligt in de lange stiltes. Lekker rustige tv voor de zondagavond. Mooie afsluiting van het weekend.
Wat ik de komende zondagavonden ga doen? Misschien dat de stapel wachtende boeken wel wat gaat slinken.