Deftig

Het eten was voortreffelijk. Vier mooie gangen met als hoofdgerecht een hertenbiefstuk van een nooit geproefde malsheid. Als aanhang van Gade mocht ik aanwezig zijn bij het jaarlijkse dinertje dat de leden van de raad van toezicht van een stichting als dank voor hun belangeloze inzet aangeboden krijgen. Gade is een van die leden. De avond was genoeglijk, het gezelschap aangenaam. Het restaurant schreef in zijn naam het woord ‘huis’ als ‘huys’. Nu kon dat in dit geval wel eens kloppen want het etablissement is gevestigd in een uit 1665 stammend gebouw. Overigens is het nooit het onderkomen van de poortwachter geweest, maar was het het koetshuis van een al lang verdwenen villa. In dit geval was er dus geen enkel bezwaar tegen de archaïsche schrijfwijze van de restaurantnaam. Een huis dat al meer dan driehonderd jaar oud is mag je ‘huys’ noemen. Ik weet het niet zeker, maar misschien was het in de 17e eeuw wel de juiste schrijfwijze van het woord huis. Niks op tegen om die nu dan te handhaven, zeker niet als de kok ook nog eens zo voortreffelijk zijn werk deed als gisteravond.
Ergerlijker dan deze schrijfwijze van huis, die in dit geval ook nog alleszins te verdedigen is, vind ik al die wooncomplexen die zich tooien met in de naam de toevoeging ‘state’. En dan om een of andere duister reden nog geschreven als ‘staete’. En wat voor staete komt wordt zo veel mogelijk voorzien van ‘h’s en als het maar enigszins kan wordt een k een c of een ck. Een wooncomplex bij het Kronenburgerpark (en niet Kronenburgpark, Frank Boeijen) wordt dan al gauw Cronenburgherstaete. Het is een fraai complex, maar lijkt in niets op een adellijk landhuis, laat staan dat het in Friesland ligt. Daar horen staten thuis.
En ook de meest afzichtelijke kantoorbunkers blijken het niet meer te kunnen doen zonder ‘staete’ in hun naam. Alsof zo’n quasi deftige naam de wanstaltige architectuur nog wat kan vergoelijken.
Weg met de ‘staeten’. Huys mag blijven, al was het alleen maar om de voortreffelijke tarte tatin die de maaltijd besloot.