Stukje

Ik verheugde me op een kalme zondagochtend. Na het schrijven van mijn stukje op weg naar vrienden om koffie te drinken. Daarna zouden Gade en ik nog even gaan golfen op het kleine par3-baantje.  Een zondag zoals een zondag hoort te zijn, bovendien zonovergoten, een ‘indian summer zondag’ uit het boekje.
Als we bij de vrienden aankomen ruik ik nog geen koffie, wel staat er een tarte tatin bijna te mislukken op een te hoog vuur. Die wordt nog net gered en de koffie zal nu ook wel komen.  Nee dus. De vriendin heeft een plan. Even een stukje rijden naar een mooi natuurgebied in de buurt en daar een wandeling van een uurtje of zo en dan in een belendende theetuin (annex kunstuitleen) een kopje koffie en vervolgens weer naar hun huis voor het tweede kopje koffie met de inmiddels afgekoelde tarte tatin, die na zo’n wandeling vast zal smaken. Daar gaat mijn idee van een kalme zondagochtend. Ik werp tegen dat ik een wandeling van een uur een te grote aanslag op mijn conditie vind, dat mijn lijf dat niet aan kan en dat ik het niet wil. We komen uit op een compromis. We parkeren de auto bij de theetuin (annex kunstuitleen)  en wandelen een stukje de weg af. Op een gegeven ogenblik vind ik het wel genoeg en zeg terug te willen kuieren. Vriendin probeert nog even of we toch niet een heel klein stukje verder willen lopen. Daar zou een mooi uitzicht zijn. Vriendin is fameus om haar stukjes verder lopen. Ooit waren we met haar en haar man op Kreta en bij iedere wandeling (ik liep toen nog als een kievit) was het zo dat ze bij elke buiging in de weg toch nog een stukje verder wilde want op de kaart stond dat er oud kerkje, een mooi omgewaaide boom of iets anders bezienswaardigs lag. En zo zag ik op Kreta heel wat oude kerkjes, mooi omgewaaide bomen of ander prachtigs. Maar nu houd ik mijn poot stijf. We drinken cappuccino in de theetuin (annex kunstuitleen) en bij hen thuis het tweede kopje koffie met een stukje van de tarte tatin, dat heerlijk smaakt. Ook na een heel korte wandeling.