Verhuizing

Het was nog lang geen house warming party. Het was meer een bezichtiging van het nieuwe appartement waar een vriendin van ons binnenkort naar toe zal verhuizen. Nu is het nog een kale ruimte waar druk gewerkt wordt aan het schuren van de muren en het dichtplamuren van gaatjes rond de stopcontacten. Alles is kaal en het klinkt er nog als in een middeleeuwse kathedraal. Het meubilair bestaat nu nog slechts uit een tuintafel met vier weliswaar bijbehorende stoelen, de verlichting is een bouwlamp en her en der staat een trapleer. Alles wat aan de vorige bewoners doet herinneren is er rigoureus uit verwijderd, zodat we nu koffie drinken in een casco, waarvan de plafonds al wel keurig geschilderd zijn. Het appartement ziet fraai uit op het stadspark en ligt in een complex dat om een of andere reden van pseudo-deftigheid nu opeens Staete heet met daarvoor een naam waarin de feitelijke K vervangen is door een C en waar mogelijk een H toegevoegd. Zouden de onderkomens daardoor meer waard worden?
Gade en ik bewonderen de ruimte. Het wordt vast heel fraai als het straks ook nog eens ingericht is. Onze vriendin is niet meer de allerjongste, maar met een jaloersmakende vitaliteit is zij enthousiast bezig. Zij komt weer vlakbij de plaats te wonen waar ze meer dan 70 jaar werd geboren, een belangrijke overweging voor de keuze van deze woning.
Ik snoep van het stukje gebak dat de vriendin ter gelegenheid van deze bezichtiging heeft ingeslagen. Vanuit een van de tuinstoelen kijk ik nog eens rond en zeg tegen Gade dat ik nooit meer wil verhuizen naar een huis waar ik niet zo kan intrekken, waar ik alle muren opnieuw zou moeten laten doen en waar nog van alles aan gedaan zou moeten worden om het naar mijn zin te maken. Ik wil nooit meer verhuizen. Ik ben zo al moe genoeg.