Vergeten

Ik las een boek. ‘Alsof het voorbij is’ van Julian Barnes. Gade had het met haar leesclubje een tijdje geleden gelezen en raadde mij het sterk aan. “Dat moet je lezen!” Nu vertelt Gade mij dat wel vaker, maar daar is voor mij geen bijhouden aan. Haar leestempo ligt beduidend hoger dan het mijne en bovendien zijn er dan ook nog de titels die ik zelf wil lezen, zonder aanbeveling van wie dan ook. Al is het wel zo dat de aanbevelingen van Gade het opvolgen waard zijn. En niet alleen op leesgebied.
Ik ga het verhaal van het boek hier niet na vertellen. Het deel Een leest als een gemakkelijk verhaal. Bijna een jongensverhaal over een jongensvriendschap. Het boek begint met een aantal herinneringen. Willekeurige lijkt het. Later in het boek krijgen ze allemaal hun plaats.
In deel Twee is de jongen van toen een oude man geworden. Een leven achter zich met een eerste liefde, een voorbij huwelijk, kinderen, kleinkinderen.
Als ik halverwege dat deel ben wil ik er met Gade over praten, over het boek. “Nee, je moet het eerst helemaal uitlezen. Dan pas kunnen we het er over hebben. Ik wil er nu niets over kwijt. Je moet het zelf beleven.”
Als ik de laatste bladzijde uit heb, roep ik naar Gade dat ik het niet snap. Even niet weet wie wie is. Ik heb het er met haar over. Blijk het toch te begrijpen. Maar wat ik niet begrijp is dat Tony Webster, de hoofdpersoon, in de loop der jaren iets zo uit zijn belevingswereld heeft weggedrukt dat hij het bestaan ervan compleet vergeten is, totdat het hem weer onloochenbaar duidelijk wordt  gemaakt. Het is geen wonder dat hij te horen krijgt “Je snapt het nog steeds niet. Je hebt het nooit gesnapt en je zult het nooit snappen.”
Ik vraag me af of er in mijn eigen leven zo iets gebeurd zou kunnen zijn. Dat de gezapigheid van mijn bestaan op zijn grondvesten zou doen schudden. Maar dat kan ik niet weten. Ik kan niet weten wat ik mij niet herinner. Er is grote onrust, eindigt het boek.