Revalidatievolley

Het is maar goed dat er geen toeschouwers bij zijn. Het moet een onbeholpen en koddige indruk maken. Op de laatste keer dat ik deel uitmaak van mijn revalidatiegroepje spelen we volleybal met wel zeer aangepaste regels. De afgelopen 6 weken heb ik elke dinsdag een uurtje gesport in Sanadome. Daar ga ik straks trouw mee door. En elke donderdag deed ik een uurtje bewegingsspelletjes. Samen met een aantal anderen die net van een behandeling aan hun hart terug kwamen. Zo’n uurtje bestond uit een warming up, wat rondjes lopen, armen zwaaien, benen heffen en dan een spelletje , waarbij je ongemerkt meer bewoog dan dat je zelf in de gaten had. Training voor een niet meer zo actieve hartspier. De afgelopen 6 weken heb ik de meest domme spelletjes gedaan en me er met volle overgave ingestort. Ik speelde een soort ringhockey, gooide met grote en kleine ballen kegeltjes om, badmintonde met ballonnen, tenniste met schuimrubberen ballen, speelde basketbal en de laatste keer dus een zeer aangepaste vorm van volleybal. En waar ik kon lichtte ik de hand met de regels. Alles voor de overwinning.
Ons groepje wisselde zeer van samenstelling. Er vertrokken mensen die hun 6 weken er op hadden zitten, er kwamen nieuwe bij. Soms waren we met ons drieën, soms met zeven. Ik betrap me op het gebruik van het woordje ‘ons’. Hoe verschillend we ook waren, iets had ons samengebracht. Malheur aan het hart. Er werd daar niet veel over gepraat. Een half woord was genoeg. Als we bezig waren klonken geregeld de mantra’s van de begeleidende fysiotherapeuten: “Alles mag, niets moet”; “Luister naar je lichaam”; “In je eigen tempo”. Maar ook “Zoek je eigen grenzen op” en het geruststellende “Neem je rust”.
En de laatste keer dus revalidatievolley met een iets lager net, een wat grotere en lichtere bal die bovendien ook nog een keer mocht stuiten voor die gespeeld werd. Qua spel leek het nergens op, maar ooit had ik  geregeld gevolleyd. Recreatief weliswaar, maar toch. En het oude fanatisme kwam weer boven. Ik hield me niet aan mijn plaats, schreeuwde “los”op de ballen die ik toch niet kon halen, was het niet eens met de scheidsrechter en wilde winnen. Het lijf mag het dan laten afweten, de geest is nog strijdvaardig.
Mijn team verloor.