Draadje

Als ik mensen ga trouwen, en dat gebeurt met enige regelmaat, dan leg ik hen een kledingkeuze voor. Ik vraag hen of ik hen trouw in pak of in toga. De toga is fraai rood met op de linkerborst fier het Nijmeegse stadswapen. Soms vraag ik dat niet, maar kies ik. Dat is als een van de partners in ceremonieel militair uniform trouwt of het trouwgezelschap zich in jacquet heeft uitgedost, compleet met hoge hoed . Dan wordt het wat mij betreft de toga, want met een pak, hoe netjes ook, zou ik in die gevallen tamelijk ‘underdressed’ zijn. En bij een huwelijkssluiting hoort het toch netjes te zijn. Vaak wordt het, tamelijk overdreven, de mooiste dag van je leven genoemd. Een dag die ik dus bijna wekelijks enkele keren meemaak. Ik kan mijn geluk niet op.
Ook als ik mensen in toga trouw trek ik toch een van mijn nette pakken aan. Het is toch geen gezicht als onder de toga een spijkerbroek uitpiept. Het trouwdecorum moet hoog gehouden worden.
Deze week kleedde ik mij voor een trouwceremonie in pak. Als ik mijn broek heb aangetrokken zie ik een los draadje er onder uitkomen. Ik probeer het kapot te trekken. Dat lukt niet. Ik trek nog eens aan het draadje. Dat had ik beter niet kunnen doen. Het draadje blijkt een draad te zijn, die ik helemaal lostrek. Ogenschijnlijk levert het geen enkel schade op, al kan ik mij niet voorstellen dat zo’n draad geen functie in mijn pantalon zou hebben gehad en er alleen voor de sier had ingezeten. Maar zo op het oog niets te zien.
Als ik in het stadhuis ben, zie ik dat de zoom uit mijn linkerpijp er los bijhangt. Dat was dus de functie van de draad. Het ziet er slordig uit. Maar hoeveel mensen letten op de linker broekspijp van een ambtenaar van de burgerlijke stand? Ik krijg geen commentaar.
In de namiddag fiets ik naar een Turkse kleermaker in de stad. Met mijn kaduke broek. Ik kan er op wachten. Voor € 2,50 ben ik weer het heertje.