Uitmarkt

Mijn eigen goede stad heeft geen uitmarkt meer. Geen geld voor of in ieder geval geen geld meer voor over. Arnhem wel. Maar daar is het niet alleen een Arnhemse uitmarkt, maar ook een Gelderse. Gade moet daar naar toe. Gezicht laten zien en netwerken. Als gast is zij uitgenodigd in het Gelderlandpaviljoen. Het is warm in de tent en veel gebabbel. In het kielzog van Gade slip ik ook naar binnen. Ik zie een paar bekenden. Gade veel meer. Het verschil tussen een werkend en niet-werkend bestaan. Gade schiet gelijk een paar Statenleden aan. Het worden voor haar instituut een spannende tijd. De gedeputeerden van  de steenrijke provincie Gelderland zijn op advies van hun ambtenaren van plan fors te bezuinigen op een aantal culturele instellingen. De mare dat cultuur een linkse hobby is, waar de overheid zich in steeds mindere mate mee heeft te bemoeien, heeft hier ook vruchtbare grond gevonden en wortel geschoten. De opvattingen van Zijlstra en Wilders sijpelen in het denken van bestuurders door. Bijna ongemerkt en waarschijnlijk ook formeel ontkend, maar toch. De geest is rijp gemaakt. Cultuur is politiek niet meer aantrekkelijk en bezuinigen daarop lijkt van een ferme besluitvaardigheid te getuigen.
De gedeputeerde opent een informatieve website over uit in Gelderland of er niets aan de hand is. Of er geen bezuinigen boven de markt zweven en binnenkort zullen neerdalen. Haar toespraakje vol leuk en aardig wordt overstemd door de klanken van Het Gelders Orkest. En zij spreekt alleen voor een handvol genodigde. Het Gelderlandpaviljoen is verboden gebied voor de uitmarktbezoeker. Die slentert langs de verschillende standjes, waar druk geflyerd wordt. Toch nog steeds de meest populaire, maar waarschijnlijk ook minst effectieve vorm van publieksbenadering. Het zonnetje schijnt en het is gezellig druk. Ik vraag me af hoe deze marktplaats er uit gezien zou hebben als het eerste herfstregentje er gemiezerd zou hebben. Waarschijnlijk net zo mistroostig als het culturele landschap van de toekomst.