Stroopwafels

Etenstijd. Sterker nog ik ben aan het eten als de bel gaat. Ik laat mijn bordje staan en ga naar de deur. Doe hem open. Het miezert een beetje. In die miezer staat een meisje, een jonge vrouw. Nou ja, iets daar tussen in. Aan haar arm een mandje. “Ik heet Rifka”, en dan volgt een achternaam die ik niet versta en houdt zij mij een soort ID-kaartje voor met haar foto er op. In ieder geval iemand die op haar lijkt. Ik focus me op de piercing in haar kin , net onder haar lip. Dat maakt dat ik haar verhaal maar half volg. Maar het heeft iets van doen met een actie om zielige kinderen een leuke vakantie te geven en daarvoor verkoopt ze blikken met stroopwafels. Er staan nog heel wat blikken in haar mandje. Ik vraag haar of ze goed verkoopt. “Dat valt niet tegen.” Ik vraag hoe duur de blikken zijn. “Schrik niet meneer, maar dat is zevenenhalve euro. Een euro gaat naar de bakker, de rest is helemaal voor het goede doel.” “En jij, verdien jij er zelf niets mee?”, vraag ik. Ze zegt zelf een gehandicapt zusje te hebben en dat ze zich daarom vrijwillige inzet voor de verkoop van blikken met stroopwafels. Ik kom er niet achter of het een handig verkooppraatje is of dat ze met haar oprechte bruine ogen de waarheid vertelt. Nog voor ik mijn portemonnee heb ik kunnen pakken deelt ze al mee dat ze kan wisselen. Ik kan passen en wens haar veel succes bij de verdere verkoop.
Ik laat Gade het blik stroopwafels zien met de mededeling dat ik er ingetuind ben. Dat ik mij heb laten verleiden een blikstroopwafels met ‘Ik hou van Holland”er op en tulpen en molentjes en kussende boertjes en boerinnetjes te kopen ten behoeve van een mij volstrekt onbekende stichting, als het al een stichting was. En dat het meisje of jonge vrouw, nou ja iets daar tussenin Rifka heette. Ook al zo’n vreemde naam. Gade reageert rustig: “Met de stroopwafels lijkt in ieder geval niets mis.”