Ziekenhuisbed

Even dacht ik dat het vandaag niet mogelijk zou zijn een blog te schrijven. Ik moest mij om 8.30 uur melden in het het ziekenhuis. Ik word daar als een oude bekende begroet. De vorige keer, ik word een habitué hier, had ik gezien dat je je laptop op je ziekenhuiskamer mocht gebruiken. En nu zit ik hier op de rand van mijn ziekenhuisbed te schrijven. De inlogrituelen heb ik achter de rug. Hartfilmpje is gemaakt, infuus aangeprikt, temperatuur en bloeddruk gemeten. De komende vier uur krijg ik via het infuus een fikse hoeveelheid natriumchloride 0,9% binnen. Dit ter bescherming van mijn ook al niet meer optimaal functionerende nieren.
Nadat ik aangesloten ben, start ik mijn laptop op. Er is een toegankelijk netwerk. CWZ-gast. Dat is toch een mooi eufemisme. Want gast? Ik ben toch veel meer patiënt. Ik ben niet op bezoek. Ik word hier behandeld. Al voor de zoveelste keer binnen een paar maanden. De stent die vorige keer is geplaatst heeft maar weinig soelaas geboden. Nu gaan ze bij een andere vernauwing de druk na. Afhankelijk van het resultaat wordt er al dan niet ingegrepen door te dotteren en/of het plaatsen van een stent. De vorige keer ging ik vol vertrouwen de behandeling in. Mijn cardioloog kondigde aan dat ik als herboren uit de ingreep zou komen. Niet dus. Het vertrouwen is nu dan ook beduidend minder. Natuurlijk twijfel ik niet aan de kennis en kunde van de behandelende medici, maar dat vertrouwen wordt toch vooral gestaafd door resultaat. Het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat mijn hart er zo aan toe is dat het geboekte resultaat het optimale is. Zal dat weer even wennen worden.
Er wordt een mevrouw mijn kamer opgereden. Zij is net gekatheteriseerd. Blijkt er weefsel door haar stent gegroeid te zijn. Blijkt dus ook nog te kunnen.
Vanmiddag ben ik aan de beurt. Morgen mag ik weer naar huis. Dient mijn ziekenhuisbed niet langer meer als  bureaustoel.