Animositeit

Gisteren na bijna een jaar weer bij elkaar. Dat clubje vrijwilligers dat zich over een paar weken weer gaat inzetten bij het grootste sportevenement van Nederland.  Al meer dan 10 jaar mag ik daar deel van uitmaken. Samen zijn we de Dienst Communicatie en onderhouden dan de contacten met de pers, verzorgen de publiciteit extern en intern. Kortom zorgen met zijn allen er voor dat de Vierdaagse gecommuniceerd wordt. Gezellige club mensen, die nu weer bij elkaar komt om de stand van zaken te bespreken, vooruit te kijken en ook nog even achterom. De vergadering, 9 personen, komt bij elkaar in een veel te groot zaaltje, goed voor feesten en partijen. Nu klopt dat ook wel, want het werken met dit clubje mensen is al jarenlang een feestje. De nieuwtjes worden uitgewisseld, afspraken, die straks toch weer zullen worden aangepast, gemaakt. Het is een op elkaar ingespeeld team. Er komt nog even een akkefietje van vorig jaar ter sprake. Een verzoek waarbij het aan de juiste toon ontbrak. Spanning, norse blikken. Mij is dat toen helemaal ontgaan en zelfs als ik het opgemerkt zou hebben, was ik het nu al weer lang vergeten. Maar mijn buurman en ik benoemen de gevoelens die weer heel even manifest worden hetzelfde: animositeit. Ik word vooral getroffen door het feit dat we het woord precies synchroon uitspreken en door de schoonheid van het woord. Animositeit. Het klinkt zo luchthartig, maar je hoort de nauw verholen wrevel er ook nog in. Klank en betekenis in volmaakte harmonie. Van zulke woorden houd ik.
Het door mij destijds niet eens opgemerkte incidentje, -en ik blijk niet de enige te zijn dat het ontgaan is-, wordt kort besproken en de lichte plooiingen worden glad gestreken. De lucht die al nauwelijks betrokken was, is weer opgeklaard. In ons lijflied staat immers niet voor niets  de regel : “Want wij zijn een voor allen en allen zijn wij een!” Bij de genoeglijke nazit op het belendende  terras is er van enige animositeit in het geheel geen sprake meer. Het woord vervliegt in de avondzon.