Wachten

In een ziekenhuisbed, zelfs als lopende patiënt, wordt je wereldje erg klein. Nu stelde mijn verblijf qua duur niet veel voor. Iets meer dan 24 uur. Qua beleving is het heel wat anders. Vult de duur zich met ingrijpende gebeurtenissen. Laat weer eens zien hoe vreemd het begrip tijd is. We proberen die vast te houden in de afspraak dat er 60 minuten in een uur gaan. Maar soms lijkt er aan zo’n uur geen einde te komen; een andere keer vliegt het voorbij zonder dat je er erg in hebt. Die ene dag in het ziekenhuis hoorde ik medepatiënten vaak zeggen dat wachten zo lang duurt. Wachten op de behandeling, wacht op de afhalers, wachten tot de dokter langs komt. Het voornaamste in het ziekenhuisbestaan lijkt wachten te zijn. Wachten tot je beter wordt verklaard. En als je het ziekenhuis weer uit mag is het weer wachten geblazen. Op Godot, die toch niet komt.
Onlangs trouwde ik een bevriend paar. Ze zijn al jaren samen en besloten nu toch maar eens te gaan trouwen. In ons voorgesprek vroeg ik naar hun reden om dat te gaan doen. Hun letterlijke antwoord was: : “Het is een teken van samen, samen oud worden. En als je dan toch gaat trouwen moet je het van de daken schreeuwen. En ooit samen het graf in!” Dat deed me weerdenken aan een uitspraak van Gerard Reve. Een uitspraak die ik op mijn studentenkamertje destijds in Amsterdam al op de muur had geprikt. Een kamertje als een pijpenla dat zo klein was dat ik met uitgestrekte armen de twee tegenovergestelde muren kon raken. En op een van die muren had ik het slot van “Op weg naar het Einde”  geprikt: “Laten we elkaar niet haten, maar in tegendeel elkaar liefhebben, gezamenlijk op de Dood wachten en het ons in de tussentijd aan niets laten ontbreken.” Als ik ooit een persoonlijk wapen neem dan zal het devies daaronder luiden: “Wacht & Geniet”.