Liefde

Deze ochtend ben ik op weg naar het ziekenhuis. Straks zal ik een infuus krijgen ter voorbereiding op mijn dotteringreep. Gisteren hebben er wat mensen gebeld. Die vragen allemaal of ik er tegenop zie. Mijn standaardantwoord is dat ik het leuker vind met hen op een terrasje te zitten.  Maar echt tegenop? Na drie hartkatheterisaties lijkt het bijna routine. Ik beschouw het nu maar als een hartkatheterisatie-plus. En ik wacht af. Wacht af wat het effect zal zijn. En af en toe overschreeuw ik mij zelf met wat macabere grappen. De laatste dagen is mij van heel veel kanten succes gewenst. Maar dat succes kan beter aan de uitvoerende cardioloog gewenst worden. Hij zal het precisiewerk moeten verrichten. Ik hoef niet mee dan heel netjes stil te liggen zodat de stent keurig ingebracht kan worden en ruimte verschaft op de plaats waar nu voor het bloed bijna geen doorkomen meer aan is. Gisterochtend heb ik mijn bloed gecontroleerd of het dik genoeg was om de ingreep mogelijk te maken. De waarde was keurig wat die moet zijn. Voor de kenners en geïnteresseerden de INR was  1,1 en dat is inderdaad <2, de maximaal toegelaten waarde. Scheelt weer een extra injectie.
Vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis ben zal ik mij weer overgeven aan de medische stand. Ik heb een schier onmetelijk vertrouwen in hun kennis en kunde. In hun handen beveel ik mijn lichaam en zal gelaten wachten op wat komen gaat. Ik kan ook moeilijk anders. Ik wil ook niet anders. Op mijn onvolprezen  en al meermalen aangehaalde dagkalender staat vandaag een toepasselijk spreuk van Paracelsus. Toeval bestaat weliswaar niet, maar ik mag toch niet veronderstellen dat de samenstellers van de kalender destijds al weet hebben gehad van mijn ziekenhuisbezoek vandaag. Paracelsus, de beroemde, maar ook controversiële arts die leefde van 1493-1541 zei ooit: “Liefde is de oerbron van de geneeskunst.” Nu maar hopen dat de cardiologen me een beetje mogen.