Zus

Hoor het net op de radio. Vandaag 52 jaar geleden overleed Paula Wolff. Paula Wolff was de zus van Adolf Hitler. En dan volgt een exposé over het leven van Paula, die 64 jaar oud is geworden en een rustig en teruggetrokken bestaan heeft geleid. Ik vraag me af of je wel een rustig bestaan kunt leiden als je de zus van Hitler bent geweest. Of eigenlijk bent. Want hoe lang blijf je de zus van of het kind van of de broer van? Blijft zoiets je leven lang en zelfs langer aan je plakken? Familiebanden zijn voor de eeuwigheid. Ik ben en blijf het kind van mijn ouders, ik ben en blijf de broer van mijn broers en zussen.  En ook al zijn mijn ouders overleden, zijn mijn broers dood en mijn zussen gestorven, ik blijf hun kind, ik blijf hun broer. Dat is anders met vrienden, werkgevers, ja zelfs met echtgenoten. Vriendschappen verwateren, je verandert van baan of je gaat scheiden. En die man was je vriend, die chef was je baas, die vrouw was je eega. Maar je ouders blijven je ouders, je broers en zussen blijven dat. Zelfs als je gebrouilleerd raakt. Misschien wel juist als je gebrouilleerd raakt. Familiebanden zijn niet uit te wissen.Maar betekent dat nu ook dat de merktekens van je ouders, je broers of zussen, ja zelfs van je neven of nichten aan jou mogen worden toegerekend. Mogen de kleinzonen van Oscar Wilde nu nog aangekeken worden op de gevangenisstraf die hun grootvader opgelegd kreeg? Kan de toekomstige koningin van Nederland ooit aangesproken worden op wat haar opa misschien wel in Argentinië heeft gedaan of nagelaten?
En Paula Wolff, mag je haar verwijten dat ze misschien wel van haar broer heeft gehouden, zoals broers en zussen van elkaar kunnen houden, alleen omdat ze dat van elkaar zijn?
Of ik van mijn broers en zussen heb gehouden? Misschien. Ze horen wel bij me. Onlosmakelijk. Maar ik kan niet aangesproken worden op hun doen en laten. Dat was hun doen en laten. Niet het mijne.