Tuin

Gade en ik ontbijten in de tuin voor ons vakantiehuisje. Nu kun je je afvragen wat de tuin is in dit geval. Goed, er is een terrasje en er is een perkje met uitbundig bloeiende rozen en een ongeordende struik lavendel, maar al gauw begint het grasveld dat onmerkbaar overgaat in een bosperceel en de landerijen waar in de avond herten en zwijnen te zien zijn. Overdag is alleen het blaffen van de herten te horen. Hoe anders is dit vergeleken met ons niet onaardige maar in vergelijking toch keurig aangeharkte stadstuintje thuis. Daar hebben we weliswaar het hekje tussen ons tuintje en dat van de buren weggehaald, zodat het wat groter lijkt, maar qua maat is het toch niets vergeleken met de ruimte die we hier hebben. Maar of je dat nou een tuin mag noemen. Het is eigenlijk gewoon buiten.
Gisteren waren we in een tuin, waarvoor het woord tuin ook veel te weinig is. Toch hebben de Fransen het gewoon over ‘jardin’. Maar dat is beter vertaald met park dan met tuin. Het zijn de tuinen Marqueyssac. Marqueyssac is een kasteel. Uiteraard boven op een rots met daarachter tot een nog hogere rots een parkachtige tuin met 6 kilometer aan paden en paadjes en op de top van de laatste rots een magnifiek uitzicht over de vallei van de Dordogne. De klim van het parkeerterrein naar de kasteelingang had al een waarschuwing moeten zijn. Dat ging fiks klimmend hemelwaarts. Mochten we nog blij zijn dat het niet zo’n drukke dag was en we een van de hogere parkeerplaatsen konden gebruiken. Vanuit het dal had ik het kasteel nooit bereikt. Maar allez, verman je zelf. De tocht langs de rotswand is indrukwekkend en vlak, maar dan de klim naar de belvedère, het uitzicht. Ik had het over hemelwaarts gaan. Dat was het haast met dat halve hart van me en die twee verstoppingen. Maar het uitzicht was hemels.
Gade raakt geïnspireerd en denkt er over om onze tuin uit te breiden met een moestuin van 1 vierkante meter op ons dakterras.