Onze gite heeft al het noodzakelijke comfort dat nodig is voor een prima vakantieverblijf. Geen tv, veel natuur met herten en wilde zwijnen en een goed bed waar ruimschoots gebruik van wordt gemaakt. We slapen gaten in de dag en ook nog eens in de middag. Meer heeft een mens niet te wensen. Ik ook niet. Het gemis aan een internetverbinding wordt ruimschoots gecompenseerd door het bezoek aan een café dat er wel over beschikt. Dus is het leve de vakantie.
Ons huisje heeft echter een merkwaardigheid. Of liever gezegd de eigenaren. Zij hebben ons onderkomen volgestouwd met speigels. En als ik zeg spiegels bedoel ik ook spiegels. Niet van de ielige waar je nauwelijks de helft van je gezicht in ziet, nee de meeste zijn manshoog en staan op de grond, maar weer onder zo’n hoek dat je wel je lijf ziet, maar niet je hoofd. Ik neem aan dat er geen brocante is waar de eigenaren van ons huisje niet naar spiegels op zoek zijn. Omringd door zoveel spiegels, het zijn er 11, denk ik ook na over mijn eigen verhouding met spiegels. Bij het scheren gebruik ik een spiegel functioneel. Het valt mij op dat ik mijn spiegelbeeld dan niet aankijk. Ik let er vooral op het mes goed neer te zetten. Natuurlijk doe je dat vooral op gevoel, maar een ondersteunende blik in de spiegel is toch zeer behulpzaam om dit proces ongeschonden door te komen. Een enkele keer onderwerp ik mijn spiegelbeeld aan een keurende blik. Soms kijk ik dan tevreden naar mij zelf terug. De ogen staan helder, de wallen en plooien vallen binnen redelijke proporties en ik denk dan het allemaal nog al meevalt. Het geheel is nog redelijk toonbaar. Ik heb het dan vooral over het hoofd. De rest van mijn lijf beschouw ik zelden in de spiegel. Hier is dat bijna onontkoombaar. En dan is de enige troost er in gelegen dat alles went. Bekeek Narcissus niet vooral zijn hoofd en werd daar verliefd op? Had hij zijn hele lijf gezien dan had het zo’n vaart niet gelopen en was hij gelukkig geworden met de nimf Echo.
Ik heb nog een filosofische vraag. Waar blijft mijn spiegelbeeld als ik niet voor de spiegel sta?
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Het is het lot dat je dat altijd met je meedraagt.
Ik logeer hier in Pskov ook in zo’n huis, nou ja apartement.
Spiegels overal, meestal, dat kun je zien, achtergelaten, omdat je nu eenmaal niet kapot slaat.
Maar wat veel verwonderlijker is, dat alles er nog is. De wc-paqpierrol is voorzien van een plestik klepje. Het klepje was, onherstelbaar, kapot en is vervangen door een nieuw. Het oude, volstrekt nutteloos, want kapot, is er nog steeds en ik durf het niet weg te gooien.
Zo is de hele flat. Zeker is er ergens een waterpomptang die ik nodig heb om de kapotte doucheslang te vervangen. Maar ik kan hem niet vinden. (Thuis soms ook niet, maar meestal wel. Daarom voel ik mij hier zo thuis.) Dus nieuwe tang gekocht en nieuwe doucheslang. Dan krijg je meteen een stickertje om de oude kapotte slang die je als voorbeeld meegenomen hebt. En dan nog klopt de nieuwe slang niet. De aansluiting met de douchekop is geen probleem, maar de andere kant klopt niet. Dat ga ik morgen uitzoeken. Intussen blijft de ‘nieuwe’ douchslang daar liggen, met een kapot gedraaide aansluiting.. Ik ben benieuwd of ik hem volgend jaar weer terugvind.