Koffiefilter

Zelfs de Tomtom geeft aan dat er verder geen weg, geen pad meer is. Hier eindigt de bewoonde wereld. En aan het eind van die bewoonde wereld staat een huis. En verder niets. De bewoonde wereld zelf stelde al niet zo veel meer voor. Een dorp dat meer letters in zijn naam heeft dan dat er huizen staan. Veyrines-de-Dome. Een pleintje, een mairie, een kerk. Daar bovenuit een heel groot gebouw, een soort pensionaat of hospitaal, waarvan het de vraag is of het nu alleen maar in verval is of toch nog ergens voor wordt gebruikt. Verder het dorp door wordt de weg smaller, een pad en dan niets meer dan een vaag karrenspoor. Onderweg nog een paar huizen. Een boerderij, wat vakantiewoningen . En als alles opgehouden is Terret Haut. Ons huis voor de komende dagen. Gade vraagt of ik het niet te eenzaam vind. Zelfs de telefoon heeft geen bereik en een internetverbinding is in de verste verte niet beschikbaar. Maar het huis bevalt me. Het heeft alles wat je nodig hebt. Behalve koffiefilters. En die hebben we ook niet gekocht bij de Carrefour een paar dorpen verderop. Een feest van herkenning. Jaren geleden waren we hier ook in de buurt en deden wij onze inkopen bij deze zelfde grootgutter.
We hebben de keuze uit drie slaapkamers. We kiezen die met het kleinste bed. Een bed net zo groot als thuis. Wij zijn niet van de grote bedden, laat staan van die met een scheiding in het midden. We slapen zoals het hoort. Diep. Dwars door onweer en regengeklettter heen. Leve de buitenlucht, de absolute stilte.
We ontbijten buiten. Alleen maar vogeltjesgefluit. Wij kijken uit op de overkant van de valei. Er kringelt een modderpad omhoog. Dan kraakt de stilte open. Twee crossmotoren kriskrassen het pad omhoog. Weg rust, weg stilte. Ik roep ze na of ze niet moeten gaan stemmen in plaats van hier knetterend de rust te verstoren. Het is tenslotte verkiezingsdag. Het geluid ebt weg. Wij vertrekken ook. Koffiefilters kopen.