Aangekomen

Gade en ik zijn net op tijd uit de jacuzzi om de dodenherdenking op de Dam te zien. We zijn op bezoek bij mijn nicht en haar vrouw. In de Dordogne. Twee reisdagen. Voorspoedig verlopen en nu op familiebezoek voordat we verder zullen reizen naar ons eigen huisje voor de komende dagen. Dat kan nooit zo riant zijn als waar we nu verblijven. Mijn familie woont op stand, althans wat hoogte betreft. Boven op een heuveltop met rondom vrij uitzicht. Dat leidde er toe dat we gisteravond alle soorten weer tegelijkertijd konden zien. Een blauwe lucht aan de ene kant, een dreigend onweer met donderslagen en bliksemflitsen aan de andere kant.
Na de 2 minuten imposante stilte op de Dam zetten wij ons aan een maaltijd. De nichtjes zijn niet alleen erg aardig, maar kunnen ook nog eens voortreffelijk koken. Het tafelgesprek is zoals het hoort te zijn. Van vrijblijvende en onderhoudende kout tot uitwisseling van ideeën en gedachten, waardoor je de familie steeds beter leert kennen. En nog eens kom ik er achter dat je je af en toe moet haasten om de familiegeschiedenis levend te houden en bijna even vaak moet je dan constateren dat je te laat bent. Het gesprek dat je nog had willen voeren, de vraag die je nog had willen stellen, het kan niet meer. De ander is er niet meer of niet meer tot vertellen in staat. Je moet de verhalen zelf verzinnen en de antwoorden op de niet gestelde vragen zullen altijd vraagtekens blijven.
Langzaamaan begin ik heel erg moe te worden. De twee reisdagen en de loomte van het jacuzzibad eisen hun tol. De buitenlucht doet de rest. Ik hoor het gesprek nog wel, maar actief deelnemen is er niet meer bij. Het wordt bedtijd.
Vanochtend uitgeslapen op. Mijn nicht vertelt dat het in de loop van de week wel 30 graden kan worden. In mijn reisbagage zitten geen korte boek, noch zomerschoenen. Maar die zijn hier vast wel ergens te koop. Een extra impuls voor de Franse economie.