Passie

Het is Goede Week. Zegt me weinig meer. Zit voor mij geen beleving meer bij. Ooit wel. Dat begon al op de zaterdag voor Palmzondag. De kerk die ik toen frequenteerde, ik was zelfs voorzitter van het parochiebestuur, leek op die middag meer een creatieve werkplaats dan een kerkruimte. Zo werd er gekunsteld aan palmpaasstokken met slingers met snoepgoed en bovenop een broodhaantje met een krentenoog en een palmtakje als staart. Allemaal als voorbereiding op de viering de volgende ochtend, als de palmpaastakjes gewijd werden en de kerk nog redelijk vol zat. Dat kerkgebouw is inmiddels vervangen door een kerkgebouwtje. Ik zou niet meer weten hoe vol het daar nog is. Of hoe leeg.
Toen was er gedurende deze week voor mij dan ook nog de Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Paaszaterdag en Pasen zelf. Kerkelijke feesten die ik van harte meebeleefde. Maar ik nam afstand van de kerk. Misschien was het ook wel zo dat de kerk afstand nam van mij. En nu is dit voor mij geen Goede Week meer. Maar gewoon de week voor Pasen. Ik zal niet ter kerke meer gaan. En ik weet ook dat ik het toch een beetje zal missen. Teveel sacramenten ontvangen die een eeuwigdurend merkteken achterlieten.
Dit is ook de week van de Mattheüspassie. Op televisie zie ik een uitzending waarin onder andere Ivo Niehe en Gerard Joling als aarzelende solisten optreden. De beleving is omgekeerd evenredig met de kwaliteit. De EO lijkt wel van god los. Maar het zorgt er wel voor dat ik zin krijg in weer eens Bach echt te beluisteren. Ik zoek op Internet en lees dat vanavond het Bachkoor een uitvoering geeft. Maar dat zelfde Internet leert mij dat het stijf uitverkocht is. Ik hoef Gade niet eens meer te bellen om te vragen of we zullen gaan. Geen kaartje meer te krijgen. Geen plaats meer in de concertzaal. Op YouTube vind ik een uitvoering van het Concertgebouworkest. En daar luister ik nu naar. Mijn eigen passie. Geen lijdensweg.