Ziel

Ik heb een ziel. Wat dat ook moge zijn. Ik ben meer dan dat wat krakkemikkige lijf van me, een handvol zintuigen en een wankel hart. Ik ben ook mijn denken, mijn voelen, mijn vreugde, verdriet, mijn angst en mijn moed. Ik heb een ziel. Maar of die het eeuwige leven heeft? Ik zou het niet kunnen zeggen. Ja, ik zou het misschien wel kunnen zeggen, maar ik weet niet of ik mezelf dan zou geloven. Soms denk ik wel eens dat het straks allemaal helemaal voorbij is. Een rustgevend niets. De rest is stilte zegt Hamlet. En Bloem dichtte: “Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij.” Het zou me niet tegenvallen, als er niets meer zou zijn. En als er wel wat is, dat zien we dan wel weer. Voorlopig hou ik het er maar op dat ik een agnost ben. Los van de betekenis vind ik het ook een mooi woord. Gewoon qua beeld en klank. Als ik het niet was, zou ik het daarom al willen zijn. Iemand die het niet weet. En zich er ook niet voor schaamt dat hij het niet weet.
Terug naar de ziel. Nu ik weet dat over een paar maanden mij een fikse operatie staat te wachten heb ik het gevoel dat Goethe Faust laat zeggen: “Zwei Seelen wohnen, ach! in meiner Brust.” De ene ziel dat ben ik zelf, zoals ik me al 66 jaar ken. Of beter gezegd de ziel die al die tijd in mij woont. En de andere ziel is een wisselziel, die al naar gelang van tijd en omstandigheden zich aanpast. De ziel die opspringt van vreugde, maar ook de ziel die mateloos huilt bij uitbundig verdriet. En nu is het van tijd tot tijd de ziel de angstig opziet tegen wat hem te gebeuren staat. Maar het is ook diezelfde ziel die verwachtingsvol afwacht hoe het straks na de ingreep zal zijn. Twee zielen die om voorrang strijden. Mijn daagse ik en mijn wisselziel. Soms een worsteling, maar zielig? Nee dat niet.