Samson

Ik ben al jaren niet meer naar de kapper geweest. Er zijn nu vast lezers die mij kennen en snedig zullen opmerken dat dat ook wel te zien is. Maar daar doen zij dan Gade schromelijk mee tekort. Zij is het die van tijd tot tijd vaardig een heuse kappersschaar hanteert en mijn al te wilde manen weer wat kortwiekt. Wilde manen die zowel letterlijk als figuurlijk hun adjectief minder waar maken. Het begint te kalen en de ooit zo volle bos wordt sluiker en sluiker. Maar ik ben gehecht aan mijn wat langere haardos. Ooit moest ik vanwege dat lange haar zelfs bij de adjunct-directeur komen van de onderwijsinstelling die ik toen bezocht. Een HBO-instelling nota bene in de jaren 60 en de goede man gaf mij te verstaan dat lang haar (het raakte net het bovenrandje van mijn oor) toch niet zo gepast was. Ik heb mij er niets van aan getrokken.
Een paar jaar later liet ik een pluizige baard staan. Toen ik die besloot af te scheren stonden mijn beide koters, toen rond de 4, belangstellend toe te kijken. Toen het laatste stukje weggeschoren ging worden vroegen ze mij dat te laten staan. Een vader zonder baard kenden ze niet. En sinds die tijd heb ik dus dat sikje, later gecompleteerd met een bijbehorende snor.
Gade vindt het weer tijd dit weekend mijn haar weer wat te fatsoeneren. Ik weet dat het eigenlijk ook zou moeten gebeuren. Van achter mag er best iets af, dooie puntjes er uit. Maar over een paar dagen staat mij een medische ingreep te wachten. Best spannend. Niet zo zeer de ingreep zelf als we het mogelijke vervolg. Ik herinner mij het verhaal van Samson en Delila. Ik zoek het op en lees in de Bijbel bij Richteren 16, vers 17: “Als mijn hoofdhaar zou worden afgeschoren, zou mijn kracht me in de steek laten en zou ik net zo zwak zijn als ieder ander.” Ik zal al mijn kracht nodig hebben, dus ik denk dat ik Gade vraag het knippen nog even te laten. Maar mogelijk heeft zij andere overtuigender argumenten om de knipbeurt toch uit te voeren.