Ramses

Ik tuimel door de tijd. De jaren stapelen op en spreiden zich uit. Natuurlijk zit ik gewoon op rij 14, stoel 10 in Theater Markant in Uden. En ik weet dat ik voor de voorstelling met Dochter en een vriendin van haar een eenvoudige doch voedzame maaltijd heb genuttigd in een aan het theater grenzend restaurant, waar men de onhebbelijke gewoonte heeft om met het donker worden buiten de binnenverlichting navenant te dimmen, zodat het steeds duisterder wordt. Er zijn restauranthouders die vinden dat het dan  gezelliger wordt. Ik niet. Ik lijk niet te gedijen in het duister. Of het moet het duister zijn van een theaterzaal.
Ik zie Ramses, de musical. Een onterechte naam. Want het is geen musical. Er wordt geen pasje in gedanst, geen show met glitter en glamour. Maar muziektheater dat Ramses Shaffy recht doet. In ieder geval mijn herinnering aan hem. En als er flarden van de Shaffycantate voorbij komen , ben ik weer in het Globetheater in Eindhoven, half jaren ’60. Shaffy Chantant. De groep die hij om zich heen verzamelde: de pianist Polo de Haas, het model Loesje Hamel en Liesbeth List, zo mooi. Joop Admiraal moet er ook bij geweest zijn, maar die herinner ik me alleen als acteur bij ‘Studio’ van Kees van Iersel.
Een paar jaar later had ik net zo’n badstofpetje als Ramses en ik hoor mijn moeder nog meezingen met ‘Sammy’, een van haar lievelingsliedjes. Ondanks het platte muzikale arrangement dat in de voorstelling nog eens genadeloos gefileerd wordt.
De liedjes van Shaffy zingen na afloop nog lang door mijn hoofd. Ik geniet na van de theatrale oplossing die het verhaal zo mooi vorm geeft, waar heden en verleden, nu en toen volledige door elkaar lopen. Mijn eigen gevoel zit daar dicht tegen aan. Het is 1965 en 2012 tegelijk. Op de terugweg draai ik een CD van Shaffy. Het zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder zing ik mee. En niemand kan me horen.