Straatroof

De buurjongen gaat verhuizen. Hij woonde tijdelijk in het huis  van zijn opa. Opa woonde al een paar jaar in een aanleunwoning elders in de stad en  had bepaald dat zolang hij nog leefde zijn huis niet verkocht zou worden. Zijn kleinzoon mocht daar wonen. Een paar maanden geleden is opa overleden. Nu moet de kleinzoon gaan verhuizen en komt het huis te koop. De buurjongen heeft niet meer spullen dan iemand van zijn leeftijd. Maar het huis herbergt ook nog heel veel van wat zijn opa in zijn leven had bewaard. Oude reclameborden van Renault uit 1983, een buitenboordmotor, plastic zakken, waarvan de inhoud niet eens meer wordt bekeken. De familie heeft een daarvoor gespecialiseerd bedrijf ingehuurd. Voor een tamelijk luttel bedrag komen twee mannen met een vrachtwagentje je huis leeg halen en brengen de oude spullen naar de sloop. Oud ijzer houden de twee mannen zorgvuldig apart. Dat brengt nog geld op. Hun vrachtwagentje laden ze vol met oude meuk. Ik vraag of mijn vier oude tuinstoelen ook meegenomen kunnen worden. Dat kan, als er plaats over is. Dat blijkt er te zijn. Er mag ook nog een oude luxaflex bij. Maar die wordt apart gelegd, bij het andere oude metaal, net buiten het tuinhek. Dat komen ze straks halen. Eerst de lading sloopgoed wegbrengen. Ik stop ze een klein fooitje toe, als dank voor het meenemen van de stoelen en de luxaflex. “Dat stoppen we in het potje, samen met het oudijzergeld. Gaan we een keer van uit.” Ik zwaai ze na.
Een uur later komen ze terug. Ik heb dan al gezien dat het oud ijzer verdwenen is. Of ik gezien heb wie dat heeft weggehaald? Nee, dus. De mannen hebben een soort milde boosheid. Ze kennen het fenomeen. Nu overkomt het hen. Straatrovers die door de stad rijden op zoek naar oude metalen. En het lag niet binnen het hek, maar net er buiten. Dan lijkt het van iedereen te zijn. Gade en ik leven mee met de mannen. Die vatten het laconieker op dan wij. “We hebben de twee koelkasten nog.” Die hadden ze in de voortuin van een langzaam leger wordend huis gezet.