Onzelievevrouwkes

Koffie bij een van mijn trouwste volgsters. Zij is bezig met de een beeldende-kunstproject in haar Vlaamse geboortestad. Er zal in het centrum een straatje worden bezet door ontelbare Mariabeelden. Vergrote afgietsels in gips van mij niet bekende, maar daar zeer beroemde schuimpjes in de vorm van een beeld van de Heilige Maagd. Onzelievevrouwkes heet die zoeternij. De beelden hebben net als de snoepjes zachte pastelkleuren. Het zal een kleurig tafereel worden en we wisselen uit wat de Maria-figuur voor ons betekent en waar ze voor staat. Ons koffiegesprek krijgt zo waar een religieuze wending. Ik concludeer dat Maria een archetypische moederfiguur is, een moeder van een zoon, wie zijn vader ook is, die een gruwelijk sterven te wachten staat. Als je dat als moeder voorvoelt dan word je als vanzelf een bewonderenswaardige moeder, zoals een van de titels die haar in de ‘Litanie van de H. Maagd Maria’ wordt toegedicht luidt. En dat naast andere dichterlijke benamingen als mystieke roos, toren van David, ivoren toren, gulden huis, ark van het verbond, deur van de hemel, morgenster. We spreken af dat we elkaar de volgende keer bij mij thuis treffen. Een vitrinekast vol Mariabeeldjes en -beelden, een wc met tientallen afbeelding van de toevlucht van de zondaars, een andere aanroeping van haar.
Op weg naar huis fiets ik langs een boekhandel en bedenk me dat er een nieuw boek van J.J. Voskuil uit is. Postuum uitgegeven. Ik las zijn hele cyclus ‘Het Bureau’ plus nog wat losse boeken van hem. Bij ‘Het Bureau’ voelde ik me een collega van Voskuils alter ego. Telkens als ik een nieuw deel begon, was het of ik na een vakantie weer aan het werk ging op het instituut van mijnheer Beerta. Benieuwd of ik me bij dit boek als een buurman van Voskuil ga voelen. Ben in ieder geval niet van plan er voor naar Amsterdam te gaan verhuizen. Zeker niet nu over een tijdje iemand mijn verzameling onzelievevrouwkes komt bekijken.