Museum

De Groene Amsterdammer van deze week besteed er een themanummer aan. Hoe moet het met de musea in Nederland? Ik ben geen groot museumoloog. Een liefhebber, dat wel. Maar dan een liefhebber met een vast patroon met zo mijn favoriete musea. Als ik een lijstje zou moeten maken dan staat op nummer 1 het Museum Beelden aan Zee in Scheveningen. Bijzonder gebouw, spannende tentoonstellingen. Zo mooi gelegen in de duinen. Echt uit in eigen land en vaak in geliefd gezelschap. Scheelt ook. Andere favorieten zijn de Hermitage aan de Amstel en hors concours natuurlijk het eigen Museum Het Valkhof. De buitenkant wordt door velen verguisd, vooral door hen die nog nooit binnen zijn geweest. Maar mij kan het nog steeds bekoren. Zelfs het plein ervoor kan ik niet verfoeien. Je bent chauvinist of je bent het niet.
Gisteren was ik bij de opening van een expositie in wat niet eens een museum is. En ook geen galerie. Gade bestiert met tal van toegewijde anderen een kenniscentrum voor kunst en cultuur. Ze denken, praten en schrijven daar niet alleen, maar organiseren ook van alles. Festival hier, manifestatie daar. En zo geven ze de kunst een kans een bijdrage te leveren aan een leefbare provincie. Het is een keurig kantoor in een twee samengevoegde villa’s in een statige wijk in Arnhem. Maar in dat gebouw krijgen met grote regelmaat kunstenaars kans  te exposeren. Geen gang, zaal of werkkamer is dan veilig. En de huismeester is niet te beroerd weer een wandje in een passende kleur te schilderen of ophanghaken in de muur te slaan om alles goed tot zijn recht te laten komen.
Gisteren was ik iets te laat bij de opening. Gade had gezegd 17.00 uur, de organisatie dacht 16.30 uur en het compromis werd 16.45. Ik kwam om 16.50 uur binnen. Een goede entree is het halve werk. Maar voor echte kunst is het nooit te laat. De vernissage was genoeglijk, de toelichting bevlogen en ik kwam, hoewel dat niets met de expositie te maken had, te weten hoeveel de mijter van de paus kost.