Bijbaan

Commotie. Er is een commissaris van de koningin die wel veertien bijbanen heeft. Oei, waar haalt hij de tijd vandaan. Nu is het zo dat er aan een baan als CdK een aantal banen kleven. Die horen er gewoon bij, niet aan te ontkomen. En voor de rest verwacht je van zo iemand dat hij of zij ten faveure van de provincie het netwerk onderhoudt. Een bestuurtje hier, een bestuurtje daar, een commissariaatje zus, een raadje van toezicht zo. En voor je het weet zit je zo aan een aantal baantjes , al of niet met een riante vergoeding. Ik herinner me nog de commotie toen een net vertrokken Nijmeegse burgemeester lid van Eerste Kamer der Staten Generaal werd. De wereld, nou ja in ieder geval Nijmegen leek te klein. Dat kon toch niet, dat mocht tot niet. Ik zou een eenvoudig criterium bij dat soort dingen willen aanleggen: Als het de inzet en beschikbaarheid voor de hoofdbaan niet aantast, lijkt mij er geen bezwaar tegen te bestaan.
In mijn fulltime ambtenarentijd moest ik mijn bijbaantjes keurig melden. Officieel aan Burgemeester en Wethouders. Maar ik kan mij niet voorstellen dat mijn schamele lijstje ooit aan de orde is geweest tijdens de collegevergaderingen. Kan me ook niet herinneren dat ik ooit iets van de burgemeester of een wethouder heb terug gehoord. Je moest alles opgeven, ook je vrijwilligersfuncties die niets opbrachten. Of niets opbrachten is ook niet helemaal waar. Een lintje van de Koningin zelf, dat hebben al die functies en functietjes opgebracht. Nu heb ik naast mijn baantje als oproepambtenaar van de burgerlijke stand nog maar een handjevol vrijwillige baantjes. Een residu van de 40 werkgroepen, besturen en bestuurtjes en niet te vergeten comités waar ik ooit in heb gezeten. In een laatje ligt de aan de orde verbonden medaille. Die medaille mag je nooit meer op. Wel een strikje en op je smoking een miniatuurtje.
Gisteren stond in de krant dat je met je medaille op begraven of gecremeerd mag worden. De koningin hoeft het versiersel niet meer terug. Eeuwige roem zij mijn deel.