Ik ben dol op comités. Als iedereen in tenminste een comité zou zitten, zou de wereld er veel gezelliger en beter uitzien. Het zou een verplichting moeten worden. En wat mij betreft zelfs een toevoeging aan artikel 1 van de grondwet. Die zou dan luiden: “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan. Tevens dienen zij lid ten zijn van tenminste een comité”. Dat comité hoeft niet groot of belangrijk te zijn, niet internationaal of wereldomspannend. Nee, bij voorkeur niet. Het moet klein, dichtbij en behapbaar zijn. Niet een te groot doel, maar gewoon iets dichtbij. Het moet wel iets zijn dat te groot is voor een persoon en daarom bestaan er ook geen eenpersoonscomités. Echte comités, al dan niet met beperkte rechtsbevoegdheid, brengen de ene mens nader tot de ander.
Gisteren was ik te gast bij zo’n comité. Dat is druk in de weer iets te organiseren. Dat is ook een kenmerk van een comité. Ze moeten wel ergens mee bezig zijn. Nominale comités tellen niet mee. Er moet wat, hoe summier ook, inhoud zijn. Het moet ergens over gaan. Het comité waar ik te gast was is druk bezig met de organisatie van iets. Doet er niet toe wat, maar ze zijn er maar druk mee. Zaal moet ingericht worden, persberichten geschreven, affiches opgehangen en flyers verspreid. En dat in wel twee of drie aanpalende gemeenten. Ik ben uitgenodigd om in het kader van de activiteiten ook iets te doen. Even wordt geprobeerd mij ook lid van het comité te maken, maar dat gaat mij te ver. Ik zit al in een comité en het moet natuurlijk niet te gek worden. Ik geef het comité nog wat voor de hand liggende adviesjes, maar dat maakt mij nog geen comitélid.
Tijdens de bijeenkomst drink ik twee kopjes koffie en eet ik een koek. Aan het eind van de bijeenkomst biedt de gastheer nog een consumptie aan. Maar die sla ik af. Ik wil mij niet te veel binden en gun het comité ook wat tijd voor zichzelf. Er is nog veel te doen.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links