Groepje

Al een jaar of vier, vijf begint mijn maandagavond met een uurtje fitness. Van 6 tot 7 geef ik mijzelf het idee dat ik actief aan het werk ben aan mijn lichamelijke gezondheid. Van het begin af aan ben ik de enige man in dit kleine groepje. In de loop van de jaren zijn er wat dames vertrokken, er kwamen wat dames bij. Het is mooi te zien hoe de cohesie in zo’n clubje groeit. Aanvankelijk een aarzelend begin. Je kijkt elkaar wat afwachtend aan. Bovendien kom ik niet uit het dorp waar de fysio-praktijk is, waar de fitness aan verbonden is. En langzamerhand wordt het verzamelinkje individuen een groepje. Zo zelfs dat het seizoen het vorig jaar werd afgesloten met een gezamenlijk etentje.
Gisteravond was een van de dames er voor het laatst. Haar niveau was dusdanig dat ons groepje haar fysiek niets meer te bieden had. Zij is een niet onverdienstelijk hardloopster waar de 7-heuvelenloop geen geheimen voor kent en waarvoor de Mariekenloop niet meer dan een plezierig tussendoortje is. Logisch dus dat zij naar iets met meer uitdaging wilde en naar een ander instituut vertrekt. Ze was daar nu drie keer geweest en vond het nog niet zo gezellig als in ons groepje. En bij haar afscheid gisteravond zag je de twijfel aan haar overstap en verzekerde ze ons dat ze dit groepje, dit toevallige samenraapsel van mensen zou missen. Een uurtje in de week, een uurtje van de 168 die een week telt, hoe belangrijk kan dat zijn voor je gevoel ergens bij te horen. Het is een groepje waarvan ik van de meesten alleen de voornaam ken en toch betekent dat iets. Ach, de mens is niet voor niets een sociaal wezen. Er was gisteravond ook al een nieuw lid in haar plaats in ons groepje. Een man. Er gaan vast nieuwe lijnen worden uitgezet. Het groepje moet zich opnieuw gaan vormen.