Roxy

Wat je nodig hebt is een strak blauwe lucht. En die was er in de afgelopen dagen in overvloed. Waar je ook keek: blauw, blauw, blauw. En daar doorheen witte condensstrepen, die het blauw nog een extra accentje gaven. Belgische piloten, was het ooit zo flauwe mopje. Konden langs die strepen hun weg naar huis weer vinden. Ha, ha, welk een meewarigheid. Op koffiebezoek vroeg ik aan een goede vriendin, die om het grapje niet kon  lachen, -terecht-, of zij zich, -terwijl we naar de stralende hemel keken en ik me realiseerde waar de naam hemelsblauw zijn oorsprong vond-, die reclamevliegtuigjes van heel vroeger herinnerde. En nog voor ik iets kon verduidelijken, zei zij wat ik dacht: “Roxy.” En het beeld was er weer. En ook de herinnering aan het geluid. Een snerpend motorzoemen, een klein vliegtuigje dat tegen het hemelspant letters schrijft. R-O-X-Y. De R is al wat verwaaid, als de piloot de laatste streep van de Y tegen de hemel schrijft. Die letterschrijfvliegtuigjes waren er alleen op een heldere warme zomerdag, als er veel mensen buiten zijn. Die zien hoe de vliegtuigjes de sigaretten aanprijzen, met letters die uit rook lijken te bestaan. Roken was toen nog bon ton, ja zelfs gezond, ontspannend en rustgevend. Blijf kalm, neem een Dr. Dushkind.
Ik heb nooit gerookt, ja een paar sigaretten op werkkamp in Frankrijk, toen ik 14, 15 was. Maar de zware Gauloisses deden mij direct besluiten die dingen nooit meer aan te raken. En roken bleek inderdaad ongezond. Grote namen verdwenen. Miss Blanche, Bond Street, North State, Golden Fiction, Chief Whip,  Lexington en Dr. Dushkind zelf. Deze merken schreven hun naam niet in het zwerk. Waren daar ook veel te lang voor. Het begin zou in rook zijn opgegaan als het einde nog niet geschreven was. Roxy, dat was als het niet te hard waaide, goed te doen.
Vandaag is het aan het betrekken. Er zijn geen condensstrepen meer te zien. Het Roxyvliegtuigje zal niet meer uitvliegen, anders dan in mijn herinnering.