Judas

Ik volg met belangstelling de VPRO-serie “Beatrix, Oranje onder vuur”. Natuurlijk weet ik ook wel dat het fictie is en is de vraag gerechtvaardigd of je van het koningshuis een boeiend verhaal mag maken. Van mij mag je alles tot onderwerp van wat dan ook maken. Vrijheid van noem maar op, meningsuiting, verbeelding, fantasie. Is het betamelijk? Misschien niet, maar als het fictie is hoeven de hoofdpersonen het niet op zich zelf te betrekken. Zij zijn niet anders dan door de schrijver in het leven geroepen figuren, waarbij elke relatie tot bestaande personen nu eens een keer niet helemaal toevallig is. Ik vind het een goed verhaal dat op eigen wijze een kijk geeft op leiderschap en gezag. Ik smul er van. Nu heb ik sowieso een zwak voor alles wat zweemt naar koningshuis en ook een programma als “Blauw Bloed” is zeer aan mij besteed en ik schaam me er niet eens voor.
Minstens even vermakelijk als de serie zelf is de discussie erover op de site van de uitzendende omroep. Er zijn mensen die vinden dat het niet kan, op deze wijze over onze vorstin berichten. Anderen merken op dat het Engels van de Majesteit stukken beter is dan dat van Willeke van Ammelrooy, die door derden weer de hemel wordt ingeprezen. En dan is er die oplettende kijker die geconstateerd heeft dat er bij een scene die in 1960 speelt, weliswaar ‘out of focus’, auto’s in beeld zijn met gele nummerborden en die waren er toen nog niet!
Los van dit gekrakeel blijft er de vraag of een (scenario)schrijver op deze wijze te werk mag gaan. Ik vind dus van wel en citeer dan graag Connie Palmen: “De schrijver is per definitie indiscreet. Hij is de verrader, de onthuller, de ontdekker. Hij is de vijand van het stilzwijgende verbond, van het duistere familiegeheim, van de mysterieuze samenzwering, van de groep, de club, het genootschap. Schaamtevol, omzichtig, discreet, introvert en innemend in de omgang, zodra de schrijver de pen oppakt, is hij een judas.” Misschien geldt dat zelfs voor een dagelijkse-stukjesschrijver.