Anna

Het waren er zo’n 30 gisteren. Nieuwe Nederlanders die bij de 6-wekelijkse ceremonie in het stadhuis hun certificaat van Nederlanderschap uitgereikt kregen. Ik mag daar ceremoniemeester bij zijn. Dat klusje bestaat uit het welkom heten van de gasten en aankondigen van de locoburgemeester. Vervolgens lees ik de namen van de kandidaten voor die dan de verklaring van verbondenheid afleggen. Een onmogelijke tekst, die 90% van hen niet begrijpt, maar wel braaf beantwoorden met in de meeste gevallen “Dat verklaar en beloof ik”. Vervolgens lees ik de namen (mijn Turkse en Marokkaanse uitspraak is de laatste jaren stukken beter geworden) nog een keer en komen de kandidaten op die uitnodiging naar voren en krijgen uit handen van de locoburgemeester het certificaat. Met het Wilhelmus wordt de ceremonie gesloten. Ik beschreef dit al ooit eerder. Daarna leid ik de liefhebbers nog rond door het historisch gedeelte van het stadhuis. Bij mijn rondleiding gisteravond had ik twee kleuters aan mijn hand. 3  jaar zullen ze zijn, misschien 4. Een meisje uit Soedan, de ander was in Nijmegen geboren. Haar ouders kwamen uit voormalig Joegoslavië. Allebei volgden ze me als trouwe hondjes. Bij zo’n rondleiding geven kinderen altijd een bepaald cachet. Onverholen geven zij aan dat mijn verhaal hen geen lor interesseert. Een aantal volwassenen ook niet, maar die veinzen te doorzichtig belangstelling. Meestal niet omdat mijn verhaal zo saai zou zijn, maar omdat hun kennis van het Nederlands als kersverse Nederlander nog niet helemaal je dat is. Na de rondleiding is er nog een korte nazit in de stadhuiskantine. Ik gebruik die om met een aantal gasten een gesprekje te voeren. Hun verhalen zijn soms leuk, soms schrijnend maar altijd boeiend. Ik schuif aan bij de ouders van een van de kleine meisjes die mij zo trouw vergezelde tijdens de rondleiding. Ik vraag waar ze vandaan komen. De moeder blijkt al 14 jaar in Nijmegen te wonen, de vader 4 jaar. Hij is net Nederlander geworden. Ik vraag hem wat hij van oorsprong is. “Ik ben Serviër” is zijn antwoord. “Ik ben ook Servische” vult zijn vrouw aan. En zonder haar iets gevraagd te hebben zegt de kleine meid: “En ik ben Anna.” Zoveel allesverklarende zelfkennis, die kun je alleen nog hebben als je 3, misschien 4 bent.