Keuze

Gade en ik leven , zeggen we geregeld genietend, aan de chocoladekant van het bestaan. Dat is boffen. Natuurlijk maakt Gade zich druk over de toekomst van het culturele veld en hou ik me van tijd tot tijd bezig met de wankelheid van het bestaan, maar grote problemen gaan aan ons voorbij. Mogelijk vinden anderen onze problemen van een reuzenomvang, al kan ik mij dat niet echt voorstellen, ik vind ze nog al meevallen. Bovendien troost ik me geregeld met een citaat van Linus uit Charlie Brown. Op een grote poster die destijds op mijn slaapkamer hing schreef hij ons toe: “No problem is so big or difficult that it cann’t be run away from.”
En in dat tamelijk probleemloze wereldje van ons hadden we gisteren een keuzeprobleem. We werden om een uur of acht op een verjaardagsfeestje verwacht. Maar rond die tijd volgen Gade en ik ook de aardige NCRV-kostuumserie ‘Downtown Abbey’. Makkelijk zat, zult u zeggen. Die neem je toch op. Mis, want onze recorder stond al rond diezelfde tijd geprogrammeerd om de in Vlaanderen uitgezonden serie ‘Sherlock Holmes’ op te nemen en onze apparatuur is niet zo geavanceerd dat die twee programma’s tegelijk kan opnemen. Nog niets aan de hand dan kijk je toch uitzending gemist vandaag of morgen. Weer mis, want daar verschijnt ‘Downtown Abbey’ niet op. Blijkt een rechtenkwestie te zijn.
Dus nu staan we voor de onvermijdelijke keuze: Of te laat naar de verjaardag of ‘Downtown Abbey’ aan ons voorbij laten gaan. Gade en ik kijken elkaar aan en we kiezen voor “Downtown Abbey’ en zien daar dat… Nee, ik ga geen filmverhaal na vertellen. Dat is een van de meest ergerlijke dingen die ik ken. Mensen die het verhaal van een film in geuren en kleuren gaan na vertellen, inclusief alle zijverhalen en decorbeschrijvingen.
Gade en ik komen een uur later dan gepland op het feestje. We compenseren dat van harte door een uur langer dan gepland te blijven. Zo zijn we dan ook wel weer.