Nazit

Na het zingen, drinken we nog een kop koffie. Vijf mensen die elkaar ontmoeten tijdens hun wekelijkse zanguurtje op de muziekschool. Tenminste zo heette dat vroeger. Toen namen nog stonden voor wat ze waren. Nu is het ‘huis voor de kunsten’. Ook mooi, maar met muziekschool op zich is ook niks mis. Een paar maanden geleden ben ik daar begonnen. Oriëntatie, zo heet de cursus. Normaal zijn we met zijn zevenen, maar vanavond is er een afwezig wegens haar verjaardag en een meisje drinkt nooit koffie na afloop mee. Zij moet zich haasten naar haar paaldanstraining. Nu zij er niet is blijft er een groepje mid-50-ers over. En ik dus. In de afgelopen weken zie je hoe de vertrouwelijkheid in zo’n groepje toeneemt. Zingen bindt. En deze avond wordt voor het eerste dat ene kopje cappuccino een tweede en voor de anderen zelfs een herfstbokje. De gesprekken worden verkennender van aard. Grenzen van informatie worden opgezocht. Wat wil je wel kwijt, wat wil je niet kwijt. Er wordt gepraat over scheidingen, over wat je hebt meegemaakt, over afgebroken carrières of carrières die nooit tot bloei zijn gekomen. Over mislukte huwelijken en voorbije relaties. Over dood en ziek zijn. En zo komen de vijf  iets meer van elkaar te weten. Heel weinig eigenlijk, maar contouren worden getekend. Ik voel hoe sommigen zoeken naar de bevestiging van hun eigen gelijk of ongelijk.”Ben ik dan de enige die al meer dan 30 jaar getrouwd is met de zelfde man? Wat een saaie piet ben ik!”, hoor ik iemand zeggen. Wordt er bevestiging gezocht voor de ondraaglijke saaiheid van het bestaan of medestanders voor het beleven van huiselijk geluk?  Het gesprek babbelt voor. Er ontstaan 2-gesprekken, 3 gesprekken, dan weer met zijn 5-en. Er wordt alles gezegd en ook weer niets. Een koffiegesprek met laagjes die zich naar believen laten ontdekken of verborgen blijven. De nazit duurt langer dan de zangles. Er wordt afgerekend. Ieder gaat naar zijn eigen huis. Even raakten vijf verhalen elkaar. Volgende week weer. Of niet.