Nachtbraken

Het is lang, heel lang gelden dat ik nachtbraakte. In mijn studietijd en de eerste jaren daarna kwam het nog wel eens voor. Een uit de hand gelopen sociëteitsavond, een dispuutsavond zonder eindtijd, een verjaardagfeest dat maar gezellig bleef. Dan kon het nog wel eens gebeuren dat je de zon zag opkomen of dat een heldere nieuwe dag je in het gezicht sloeg als je de feestlocatie verliet. Als ik daar nog toe in staat was, overviel mij een melancholisch gevoel. Ergens diep in mij zat mijn opvoeding nog verankerd die mij geleerd had dat je ’s nachts hoorde te slapen. Een overbezorgde vader stond in mijn eerste en enige Nijmeegs studiejaar, dat veel meer een studentenjaar was, op te wachten als ik midden in de nacht of de vroege ochtend thuis kwam. Altijd bang dat er wat met gebeurd zou zijn. Dat was er meestal dan ook wel, maar niet iets om je erg bezorgd over te maken. Hij vond dat je ’s nachts hoorde te slapen. Terwijl hij zelf een leven lang bakker was geweest die altijd midden in de nacht naar zijn werk ging om te zorgen dat de klanten vers brood hadden. Maar dat was werk. Dat was heel wat anders. Later, niet meer thuis wonende, hoorde ik als ik het licht zag worden toch zijn stem dat ik eigenlijk al lang op bed had moeten liggen en dat hij bang was geweest dat er wat met zijn nakomertje gebeurd was.
Al jaren laat ik het nachtbraken aan andere over. Vannacht ook. Terwijl ik diep en verkwikkend sliep, waren er in ieder geval in Brussel een aantal mensen fiks aan het doorhalen. Niet aan het feesten. Maar hard aan het werk. En niet het minste karweitje. Europa aan het redden. In de tijd dat ik nog nachtbraakte wisten wij in die nachtelijke uren ook precies hoe de wereld er zou moeten uitzien.  De regeringsleiders lijken dat ook te weten. Onze ideeën van destijds zijn niet uitgekomen. En die van hen nu? Om 04.00 uur waren ze er uit. De zon kwam vandaag om 08.25 uur op. Ik vraag me af of ze het licht al hebben gezien.