Bezweken

Vandaag vertrek ik weer uit het bos. Deels met pijn in het hart, maar ook in de geruststellende zekerheid dat ik vast nog wel weer eens zal terug komen. Want het blijft een paradijselijk plekje. De rust en het ritme hier bevallen me. Elke nacht is de slaap door de lome boslucht diep en verkwikkend. En de dagen worden ook gekenmerkt door een bijna vast ritme. Na het rustige ontbijt op de fiets naar het belendende dorp. Een licht kakkineuse nederzetting waar we onze boodschapjes doen bij de Jumbo. Dat was bij ons laatste bezoek nog een Super de Boer, maar is nu gefacelift. Zelfs het bedienend personeel ziet er aangepast aan de wat pseudo- en echt chique omgeving uit. Na de boodschappen is er koffie bij De Roskam. Al een paar eeuwen oud en dat is van tijd tot tijd aan de koffie te proeven. En elke keer als we hier zijn brengen we een bezoek aan de Cosy Country Store. Gade en ik zeggen elke keer weer tegen elkaar dat we vooral gaan om te kijken naar deze brede uitstalling met een hoog Brits gehalte. Leren laarzen en veel tweed, kussens met paarden en golfers er op, Schotse ruiten, manchester broeken en wollen truien, die hier pulls heten, in allerlei kleuren, tuinfakkels en wandelstokken die je tot een stoeltje kunt uitklappen, houtje-touwtje jassen en waxcoats. Zo’n winkel dus, waar life style belangrijker is dan leefstijl. Gisteren liepen we er weer even binnen en net als alle vorige keren toch weer bezweken. Een nieuwe trui en twee volmaakt overbodig mini-dienblaadjes van het meest ergerlijke kunststof, maar met zo’n snoezig poesje er op. Mijn bijvoeglijk naamwoorden worden al helemaal cosy. Ja, ik pas me snel aan. Ik moet oppassen dat ik niet te veel country word. Maar dan zou ik toch ook een ondermaats ruwharig hondje moeten aanschaffen. Want dat hoort er wel bij en dat kan en wil ik Thomas, onze kat toch niet aandoen.