Droste

Het boshuisje waar Gade en ik een paar dagen zijn, was op tv. Gisteravond. Het naburige bezoek dat op Gade’s verjaardag een glaasje kwam drinken, wees ons er op. Er zou een programma over de dichter M. Vasalis worden uitgezonden. Nou kun je mij voor Vasalis sowieso al wakker maken, nu bleef ik er graag voor op. Het beroerde van de tv is dat dit soort vaak aansprekende programma’s meestal op de meest onmogelijke tijden wordt uitgezonden. Nu ging het nog wel, maar het viel toch in wat normaal mijn tandenpoetstijd voor de nacht is. 23.00 uur is een mooie tijd om naar bed te gaan. Nu was de documentaire een mooie afsluiting van een verjaardag. In het programma kwam de uitgeefster van Vasalis aan het woord,. En verder een huisvriend, een criticus, een liefhebber, een vriendin en de schrijfster van de imposante kortelings verschenen Vasalis-biografie. De opnames voor dat laatste gesprek werden gemaakt in het huisje waar ik deze dagen ben. En ik zag op tv de tafel waar ik nu tegen aanleunde, de stoel waar ik nu op zat was dezelfde als waar de geïnterviewde op zat. Een vervreemdend effect. Ik zat in het decor van dat gesprek! Als ik over mijn schouder keek zag ik in levende lijve wat ik op tv zag. Mijn laptop staat nu op dezelfde plaats als de laptop van de biografe op tv. Ik zit in een soort levend Drosteblik. Dat wat ik direct zie, is herhaald op tv. Er worden buitenopname getoond. En ik zie wat ik nu zie als ik naar buiten kijk. Een lief bos. Ik voel me als Gardener in het boek ‘Aanwezig’ van Kosinski,  de tuinman die de wereld alleen maar kent van de televisie. Het is even alsof ik in twee werelden leef. De echte, en de tv. Ik heb zelfs even het gevoel dat de camera dadelijk zal draaien en mij in beeld zal nemen. Maar dat gebeurt gelukkig niet. Wat heb ik ook over Vasalis te vertellen. Ik kan er alleen maar van genieten.