Verjaardag

Vandaag is Gade jarig. Ik heb haar vanochtend toegezongen. Het gebruikelijke repertoire. Happy Birthday en ook nog een ter plekke zelf gemaakt verjaardagslied. De tekst althans. You are fifty seven, is me dat effe wat, schat! Ook de melodie had ik niet eerder gehoord. Zal wel geen wereldtopper worden en is ook maar een jaar bruikbaar.
Haar verjaardagscadeau hadden we afgelopen zaterdag samen al uitgezocht en gekocht. Een kleinood bij Galerie Marzee. Ik vind het altijd moeilijk een cadeau uit te zoeken. We hebben alles al en wat we willen kunnen we ook zonder verjaardag wel kopen. En toch hoort het erbij . Ik was dan ook oprecht verheugd dat Gade de gang naar de galerie een goed idee vond. En vanochtend heb ik haar het fraai ingepakte geschenkje overhandigd. Ze speelt mooi mee als ik haar vraag te raden wat het is. “Een armbandje?” “Mis,” zeg ik, “maar had je liever een polssierraad gehad?” Nee dus.
Gade viert haar verjaardagen niet via een vast stramien. Elk jaar is het anders. Vandaag kleinschalig, maar er waren ook jaren dat we met 20 mensen naar een theatervoorstelling gingen of dat ik alleen met Gade uit eten ging en alles daar tussen in. Mijn verjaardagen zien er altijd het zelfde uit. Vanaf 5 uur kan een vriendenschaar langs komen (familie is er nauwelijks meer), er is kaas en leverworst en zo tegen zevenen tomatensoep, Gade’s specialiteit. En veel en druk gesnater.
Verjaardagen zijn ook altijd een moment van stille reflectie. Natuurlijk is het een dag als alle andere. Je wordt tenslotte elke dag een dagje ouder. Op een verjaardag verspringt de teller nadrukkelijker. Ooit schreef ik in een felicitatiegedicht daarover: “Maar wat is ouder worden anders dan ervaren, dat leven meer is dan een optelsom van jaren en dat in toekomst en herinnering de tijd wordt uitgewist.” Morgen is Gade 57 en een dag.