In een ver verleden begon ik bijna een jaar lang elke ochtend met een uur klassieke ballettraining. Ik was stagiair bij het inmiddels al lang niet meer bestaande Nederlandse Mime Centrum en als zodanig ook leerling van de daaraan verbonden mimeschool. Ik heb dus iets met dans, want ik vond het heel leuk op die school. Zou ik in een volgend leven geloven, misschien is het er wel, misschien niet, dan zou ik best als danser willen terugkomen. Met dat lijf van mij: droom maar lekker verder.
Gisteren vierde Introdans zijn 40-jarig bestaan. Een voorstelling op chique. Smoking aan. De Majesteit was er, haar oudste zoon met zijn vrouw, haar zus met haar man. En Gade en ik en nog een handvol bekenden. Ik ben geneigd de aanwezigheid van zoveel Koninklijk Huis uit te leggen als een morele ondersteuning voor het werk van Introdans en een onuitgesproken protest tegen de fikse kunstbezuinigingen. De Majesteit doet aan politiek. Bravo.
Het was een wervelende voorstelling. Groots uitgepakt, een lange pauze met veel netwerk en vrijblijvend pauzegebabbel door fraai opgedofte mensen. De voorstelling eindigt met een stuk waarin de dansers en danseressen, het zaallicht gaat aan, de stalles komen in gedanst. Een daar gebeurt het dat een van de danseressen in een oogverblindende feestjurk mij vraagt mee het podium op te komen. Met een tiental ander gasten die door even ranke balletdames zijn gevraagd. Ik word in een open kring op een stoeltje geplant en krijg de verzekering dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Ik vraag me alleen angstig af of mijn broek wel blijft zitten, want ik ben mijn bretels vergeten en de smokingpantalon stamt nog uit dikkere tijden. Om mij heen, ik zit er midden in, een dansspektakel, dat nog meer kleur krijgt als mijn danseres mij ten dans vraagt. En ik dans met Katharine Kostka in mijn armen in de jubileumvoorstelling van Introdans! Een droom komt nu al uit. Geluk giert door mijn lijf.
Vlak voor we het feest verlaten, spreek ik nog even met haar. Hoe ik genoten heb. Bij het vertrek druk ik haar een kuise kus op de wang.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Jan, Jan, toch. Wat kan het leven op wat oudere leeftijd mooi zijn. Alles wat je zou wensen op wat jongere leeftijd, komt zich alsnog aandienen. Geniet ervan.
Toen ik jouw verhaal las, dacht ik terug aan onze bezoeken aan Remscheid. Waarom weet ik niet ….
Wat een heerlijk bericht…
Ik heb inmiddels vernomen dat Hare Majesteit dit het meest inspirerende onderdeel van de hele voorstelling vond. De rest vond ze maar matigjes.